Šampanjac, prirodno pjenušavo vino, koje se proizvodi u francuskoj pokrajini Šampanji. Za njegovu proizvodnju koristi se posebna metoda – „šampanjska metoda” (franc. méthode champenoise), koja se naziva i tradicionalni i klasični postupak proizvodnje. Sorte dozvoljene za proizvodnju šampanjca su pino noar, pino munije i → šardone. Kada je šampanjac proizveden isključivo od sorte šardone, nosi oznaku blan de blan (franc. blanc de blanc) – „bijelo od bijelog”. Ako je od sorti pino noar i pino munije, onda je oznaka blan de noar (franc. blanc de noir) – „bijelo od crnoga”. Roze šampanjac može se dobiti od sorti pino noar ili pino munije, ili dodavanjem šardoneu manje količine → crvenog vina.

Vina proizvedena „šampanjskom metodom” proizvode se i u drugim zemljama, pod nazivom „Cava” (Španija) i „Sekt” (Njemačka). U Crnoj Gori ovom metodom proizvode se dva bijela i jedno roze → pjenušavo vino, pod nazivom „Crnogorski Val”.

Glavna karakteristika ove metode sadržana je u tome da se sekundarna → alkoholna fermentacija odvija isključivo u flaši. Metoda šampanjizacije obuhvata određene tehnološke procese: nakon → berbe grožđa, → presovanja i primarne fermentacije, slijedi priprema kupaže – kuvea, zatim priprema tiraža, potom faza sekundarne fermentacije, odležavanje u flaši, ridling, degoržiranje, doziranje ekspedicionog likera i, na kraju, stavljanje → čepa. Berba grožđa obično se vrši ranije – prije zvaničnog početka berbe (radi očuvanja kiselosti i postizanja nižeg sadržaja šećera). Nakon primarne fermentacije i proizvodnje baznog vina, ono se kupažira kako bi se dobio najbolji kuve, koji će ići u proces sekundarne alkoholne fermentacije. U kupažu se dodaje tiražni liker (mješavina kvasca, vina i šećera) sa ciljem pokretanja sekundarne alkoholne fermentacije, tokom koje se stvara → ugljen-dioksid (CO2) i dobija oko 1,3% vol. više alkohola.

Vino potom odležava na talogu radi dobijanja bolje teksture. Nakon toga slijedi ridling, tj. okretanje flaše poslije određenog vremena. Spuštanje sedimenta u grlo flaše postiže se njenim ručnim okretanjem ili automatskim okretačima. Po završetku ove faze, flaše se mogu ostaviti nekoliko nedjelja u položaju okrenutom grlom nadolje kako bi se sediment za otklanjanje bolje pripremio. Kada se talog u potpunosti spusti, slijedi faza degoržiranja, odnosno uklanjanja nastalog taloga. Za degoržiranje je neophodno prvo rashladiti flaše na 7°C, a potom grlo flaše potopiti u ledeni rastvor (CaCl2 ili rastvor glikola na –20°C). Na ovaj način postiže se brzo zamrzavanje sedimenta u flaši. Hlađenje povećava rastvorljivost ugljen-dioksida i smanjuje vjerovatnoću većeg izlivanja vina nakon otvaranja. Zamrzavanje sedimenta kvasca u vratu flaše značajno olakšava njegovo izbacivanje. Sediment se brzo zamrzne u rashladnom uređaju, a flaša se brzo transportuje do mašine za odvajanje čepa. U tom brzom procesu, mašina za odvajanje okreće flašu, uklanja poklopac, omogućavajući izbacivanje smrznutog čepa. Nakon toga slijedi prilagođavanje nivoa vina željenoj zapremini. Tom prilikom najčešće se dodaje ekspedicioni liker, kojim se definiše sadržaj šećera u finalnom pjenušavom vinu, balansira kiselost i, samim tim, poboljšava finalni ukus. Ekspedicioni liker se u nekim slučajevima ne dodaje, i to kada je u pitanju proizvodnja brut nature pjenušavog vina (manje od 3 g šećera), koje je izbalansirano i harmonično kada je potpuno suvo. Sadržaj šećera u ekspedicionom likeru zavisi od kategorije pjenušavog vina koja se želi postići, kao i od zaostalog šećera u flaši nakon sekundarne alkoholne fermentacije. Nakon korigovanja nivoa vina u flaši i dodavanja ekspedicionog likera, flaše se zatvaraju posebnim čepovima (obično dijametra 31 mm i 48 mm dužine), čije je tijelo od presovane plute povezano sa dva diska od prirodne plute. Kada se plutani čep ubaci, a neposredno prije stavljanja žice, gornjih 10 mm čepa se sabija u zaobljeni oblik. Nakon stavljanja i pričvršćivanja žice, neophodno je flašu promiješati radi homogenizacije ekspedicionog likera u vinu. Potom se flaširano pjenušavo vino čuva od jednog do tri mjeseca, nakon čega slijedi etiketiranje.