Čanak-Medić, Milka, srp. arhitektkinja-konzervatorka, univerzitetski profesor (Bečkerek, sada Zrenjanin, 12. I 1929 – Beograd, 5. II 2022). Diplomirala je na AF Univerziteta u Beogradu (1952). Postdiplomske studije istorije arhitekture završila je 1958. u Parizu, u Školi lijepih umjetnosti (L’École des Beaux-Arts), a doktorirala 1976. na AF Univerziteta u Beogradu. Kao student, učestvovala je u proučavanju razvoja arhitekture u kružoku koji je vodio prof. → Đurđe Bošković. Bila je zaposlena u Saveznom, kasnije Jugoslovenskom institutu za zaštitu spomenika kulture i RZZSK-u Beograd. Pedagoško angažovanje, istovremeno sa terenskim, bio je sistem i metod njenog rada, pa je na poziv Sveučilišta u Zagrebu, na Odjelu za graditeljsko naslijeđe u Splitu, držala nastavu o zaštiti i restauraciji graditeljskih spomenika i o metodologiji proučavanja i zaštite arheoloških lokaliteta, na postdiplomskim studijama (1975). Od 1979. i na AF Univerziteta u Beogradu držala je predavanja na postdiplomskim studijama, a od 1988. kao redovni profesor predavala dva predmeta: Razvoj arhitekture i naselja i Zaštita i revitalizacija graditeljskog nasleđa. U Crnoj Gori, 1951. bila je član tima za proučavanje Starog Bara, sa → Svetislavom Vučenovićem, J. Neškovićem i → Mihajlom Mitrovićem, radeći na snimanju i analizi objekata, kao i obradi dokumentacije. U Kotoru, poslije zemljotresa 1979, preuzela je rukovodeću ulogu istraživača, te autora rekonstrukcije, restauracije i konzervacije mnogih objekata kulturnih dobara. Od 1980. do 2000. radila je projekte za restauraciju skupine najstarijih srednjovjekovnih građevina u Kotoru iz XII i sa početka XIII v.: crkve – Sv. Luke (→ Kotor, Crkva Sv. Luke), Sv. Marije Koleđate (→ Kotor, Crkva Sv. Marije Koleđate), Sv. Ane (→ Kotor, Crkva Sv. Ane) i Katedralu Sv. Tripuna (→ Kotor, Katedrala Sv. Tripuna). Nagrade Evropske unije i Evrope Nostre za uspješnu restauraciju Katedrale Sv. Tripuna ukazale su na kvalitet konzervatorskih postupaka. U saradnji sa mr arh. → Zoricom Čubrović priredila je monografiju Katedrala Svetog Tripuna u Kotoru. Prvo nepokretno kulturno dobro za koje je samostalno uradila projekat zaštite bio je Cistercitski samostan u Kostanjevici, Slovenija (1956–1969). Uradila je projekte za djelimičnu obnovu nekoliko rimskih i ranovizantijskih građevina i većih arheoloških cjelina: u antičkoj Saloni, Herakleji Linkestis, Gamzigradu. Kao glavni projektant dislokacije praistorijskog nalazišta Lepenski vir, rukovodila je prenošenjem objekata i uređenjem lokaliteta na novom položaju (1969–1974). Restauracijom i revitalizacijom manastirskih cjelina u Šumadiji, Vojvodini, crkvama Pećke patrijaršije, Manastira Dečani, Spasovoj crkvi u Žiči, nepoznanice o izgledu i duhu srednjeg vijeka oživotvorene su novim rekonstrukcijama. Značajniji radovi: preko 15 monografskih izdanja o srednjovjekovnoj srpskoj arhitekturi i manastirima: Sv. Ahilije u Arilju (1982); Manastir Žiča, koautor sa B. Todićem (1999); Manastir Studenica, koautor sa B. Todićem (2011); Manastir Gračanica, koautor sa B. Todićem (2017) i dr. Desetine stručnih tekstova i naučnih radova nalaze se u: „Bibliografija radova Milke Čanak Medić”, Glasnik DKS, 22, Beograd, 1998, 169–174; O. Kandić, G. Simić, „Biografija radova Milke Čanak Medić”, Saopštenja RZZSK, XXXIV, Beograd, 2002, 9–16; „Bibliografija radova Milke Čanak Medić”, Saopštenja RZZSK, XXXIV, Beograd, 2002, 16–24; M. Jeftić, Podsticaji Milke Čanak Medić, Kolekcija Odgovori, knjiga 122, Beograd, 2003. Dobitnica je Oktobarske nagrade grada Beograda (1979); Nagrade Društva konzervatora Srbije (1982) za knjigu Gamzigrad – kasnoantička palata (Beograd, 1978). Za ukupnu djelatnost dobila je Orden Republike Srbije sa srebrnim vencem, te Orden Sv. Save I reda od Arhijerejskog sinoda SPC (1987). Unapređenjem naučne metodologije rada na zaštiti graditeljskog nasljeđa, istraživačkim i brojnim naučnim studijama, te projektima rekonstrukcija i konzervacija, M. Čanak-Medić je postala jedan od najznačajnijih eksperata iz ove oblasti na prostoru bivše Jugoslavije.