Bošković, Đurđe, srp. arhitekta i arheolog, univerzitetski profesor (Beograd, 11. IV 1904 – Beograd, 29. XI 1990). Studirao je u Parizu i Beogradu; diplomirao je na Tehničkom fakultetu u Beogradu (1928). Bio je kustos Muzeja kneza Pavla u Beogradu (1930–1939); docent (1939–1946) i profesor Tehničkog i AF Univerziteta u Beogradu (1946– 1974); direktor Arheološkog instituta SANU (1955–1978). Tokom II svj. rata bio je zarobljen. Zapažene rezultate postigao je u metodologiji proučavanja srpskih srednjovjekovnih spomenika arhitekture i skulpture. Obavio je arheološka istraživanja u Starom Baru i Ulcinju, Novom Brdu i Rasu. Restaurisao je Manastir Kalenić i Staro Nagoričane, rukovodio radovima na restauraciji Pećke patrijaršije i Manastira Banjska. Jedan je od organizatora istraživanja u Đerdapu. Značajniji radovi: Manastir Manasija (1928); Srednjevekovni gradovi u Vojvodini (1939); Manastir Dečani (1941); Srednjevekovna umetnost u Srbiji i Makedoniji (1948); Gradac (1951); Arhitektura srednjeg veka (1957); Žiča (1969) i dr. Dobitnik je Sedmojulske nagrade SR Srbije (1970) i međunarodne Herderove nagrade za rad na unapređenju arehologije (1978). Bio je predsjednik Međunarodne unije za srednjovjekovnu arheologiju i član Međunarodnog komiteta za istoriju umjetnosti. Bio je dopisni član MANU i JAZU, kao i počasni doktor Univerziteta u Beogradu.