Brajović, Danilo Dale, vajar (Cetinje, 1941). Završio je ŠPU u Herceg Novom (1959/60) (→ Umjetnička škola u Herceg Novom), kod profesorâ → Dragoljuba Draga Đurovića, → Vojislava Voja Stanića i → Vojislava Đokića. U Beogradu završava VPŠ, likovni odsjek, u klasi prof. A. Abramovića (1965–1966), i APU, odsjek vajarstva i primijenjene plastike, u klasi prof. → Radete Stankovića i → Miodraga Živkovića (1970). Radio je reljefe i skulpture namijenjene eksterijerima i velikim zidnim površinama. Asocijativne forme kojima se izražavao i njihovo prilagođavanje ambijentalnom prostiru predstavljaće osobenosti koje će odrediti poetski senzibilitet njegove kamerne skulpture (Spomeničke forme, 1969; Ptica, 1984). U realizaciji slobodne skulpture evidentna su dva pristupa. U ekspresionističkom maniru radi figuraciju i portrete znamenitih ličnosti, na kojima ističe deformacije lica sa notom unutrašnje askeze (Nikola Tesla, Njegoš). Na drugima, asocijativnog prosedea, potencira statičnost i svedenost forme na jednostavne oblike znakovnog – simboličkog podteksta. Pored kamena, u realizaciji skulptura koristi drvo. Odstupanje od klasičnog manira javlja se na skulpturama-objektima, na kojima koristi upotrebne predmete i aplikacije (Zlatni reljef, 2012). Samostalne izložbe: Moderna galerija, Titograd (1987); Bar (1987); Galerija „Art”, Podgorica (1998). Učestvovao je na više kolektivnih izložbi. Član je ULUCG-a od 1972.