Đurović, Dragoljub Drago, vajar, univerzitetski profesor (Bitolj, 29. III 1923 – Titograd, sada Podgorica, 30. III 1986). Pripada prvoj poslijeratnoj generaciji crnogorskih umjetnika koji su završili ALU u Beogradu (1951). Bio je na vajarskom odsjeku, u klasi prof. → Sretena Stojanovića i → Lojza Dolinara. Prvoj crnogorskoj likovnoj grupi „Trojica” (→ Likovne grupe) pridružio se 1960. Bio je prof. na ŠPU/ŠUZ u Herceg Novom (1951–1666) (→ Umjetnička škola u Herceg Novom) i na PA/NF u Nikšiću (1967–1981). Izabran je 1982. za redovnog prof. na KF na Cetinju i prodekana za nastavu, a 1985. za dekana. Studijski je boravio u Parizu i Rimu. U njegovom stvaralaštvu, recidivi tradicije i modernizam javljaju se zavisno od zahtjeva njegovog kreativnog postupka, koji je usmjeren ka traženju odgovarajućeg likovnog izraza u predstavljanju monumentalne i intimne skulpture, stvarnih ili imaginarnih ličnosti. Njegov vajarski opus antropomorfnog prosedea obuhvata spomeničke cjeline sa figurama i reljefima, spomenike sa figurama, biste i portrete, kao i kamernu plastiku, koje je realizovao u kamenu, mermeru i bronzi. Od kraja pedesetih godina radio je spomeničku skulpturu u skladu sa svojim uvjerenjem da „istinski umjetnik je istinski sin svoje zemlje, svoga tla”: Spomenik Pljevaljskoj bici u Pljevljima (1958); Spomenik palim borcima u Danilovgradu (1959); dvije monumentalne figure partizanu borcu na Gorici (1960); spomenik na Lazinama, Danilovgrad (1964); spomenik u Mojkovcu (1965); Spomenik revoluciji na Rijeci Crnojevića (1973); spomenik na spomen-groblju u Vuksanlekićima (1974). Njegova djela prezentovana su u monografiji Spomenici revolucije Jugoslavije (1968). Autor je brojnih bisti spomeničkog karaktera: Petra II Petrovića Njegoša i Moše Pijade (Podgorica); Vuka Mandušića, Nikca od Rovina, Jovana Tomaševića i dr Petra Miljanića (Cetinje); Marka Miljanova Popovića (Medun); Save Kovačevića i dr Rada Miljanića (Nikšić); Rista Ratkovića (Bijelo Polje); Pera Ćetkovića (Bar). Skulpturi smještenoj in situ pripada Akt postavljen ispred FF u Nikšiću. Đurovićevo vajarstvo zasnovano je na principima dominantnosti zatvorenih masa, pažljivoj obradi volumena i forme, statičnosti i monumentalnosti, koja nije samo u dimenzijama već i u snazi izraza. U domenu intimne skulpture (portreti, aktovi, ženske figure) uočavaju se dva pristupa u njenoj realizaciji. Naglašen ekspresionizam prisutan je na radovima inspirisanim crnogorskom herojskom epikom (Sestra Batrićeva, Glava na kocu) i u tematski slobodnoj skulpturi (Glava starca, Ratnik, Huana). Visok stepen lirske idealizacije, definisan mekim obrisima i glatkom fakturom, nalazi se na skulpturama na kojima su evidentni elementi moderne – Brankusijevi jajoliki oblici, Modiljanijeve introvertne Madone i modifikovane afričke maske (Portret, Djevojka sa šeširom, Glava djevojke, Torzo). Njegovom intimnom stvaralaštvu pripadaju tri slike realizovane ekspresivnim potezima i poentilističkim „tkanjem” raznobojnih kratkih poteza (Samranka, Portret N. M., Plava mačka). Bavio se i publicističkim radom (izbor: „O kriterijumima prezentiranja crnogorskog likovnog stvaralaštva”, Prosvjetni rad, Titograd, 1. januar 1973, 5; „Bilješke i razmišljanja”, Stvaranje, br. 4, Titograd, april 1986, 490–492). Samostalne izložbe (posth.): Galerija „Art”, Podgorica (1996); Crnogorska galerija umjetnosti „Miodrag Dado Đurić”, Cetinje (2013); Galerija „Nikola I”, Nikšić (2014). Kolektivne izložbe: Cetinje; Beograd; Zagreb; Bijelo Polje; Ivangrad; Ljubljana; Dubrovnik; Pljevlja; Sarajevo; Titograd; Novi Sad; Priština; Njujork; Kotor; Rim; Budva; Herceg Novi; Bari; Pariz; Šarlroa, Belgija; Turne, Belgija; Budva; Bar; Kopenhagen; Moskva; Aranđelovac; Nikšić; Skoplje; Pernik, Bugarska; Sofija; Podgorica; Petrovac... Dobitnik je više nagrada i priznanja: nagrade na konkursima za spomenike (Pljevlja, Danilovgrad, Mojkovac, Vuksanlekići); Trinaestojulska nagrada (1961); Nagrada „4. jul” SUBNOR-a Jugoslavije (1975); Specijalna nagrada za skulpturu, Tuzla (1975); Nagrada na Jubilarnoj izložbi ULUCG-a (1975); Nagrada Hercegnovskog likovnog salona (1975); Nagrada Cetinjskog salona jugoslovenske umjetnosti „13. novembar” (1976); Zlatna plaketa SLUJ-a (1979); Priznanje ULUH-a, Zagreb (1979); Nagrada grada Danilovgrada „9. decembar”, Danilovgrad (1982). Bio je predsjednik ULUCG-a i SLUJ-a.