Đokić, Vojislav, arhitekta (Beograd, 1902 – Herceg Novi, 1984). Diplomirao je na Školi lijepih umjetnosti (L’École des Beaux-Arts) u Parizu (1928). Radio je u Beogradu kao samostalni autor (1928–1941). Tokom II svj. rata bio je u zarobljeništvu u Njemačkoj, a po završetku rata živio je i radio u Crnoj Gori. Izvedeni projekti u Crnoj Gori: zgrada MUP-a u Titogradu (1950); sanatorijum u Brezoviku i bolnički paviljoni u Nikšiću; pošte u Bijelom Polju i Pljevljima; Dom kulture u Kolašinu; Spomenik palim borcima u Kotoru; Spomenik partizanu borcu na brdu Gorica u Titogradu (1957), podignut u čast palih boraca NOR-a (1941–1945) – konkursni projekat urađen u koautorstvu sa vajarem → Dragoljubom Dragom Đurovićem. Đokić je autor spomeničkog kompleksa, prilaza i mauzoleja, a Đurović dvije monumentalne figure boraca na ulazu u mauzolej. Cjelokupan kompleks izgrađen je od bijelog crnogorskog kamena. U mauzoleju je sahranjeno 97 narodnih heroja, a unutrašnjost kripte obložena je pločicama na kojima su ispisana njihova imena. Sa → Milom Milunovićem projektovao je Umjetnički paviljon u Titogradu. Godine 1960. učestvovao je u adaptaciji ostrvskog naselja Sveti Stefan u hotelski kompleks, sa arhitektama → Brankom Bonom, → Radmilom Zdravkovićem, V. Maksimovićem, N. Radovanovićem. Radio je na restauraciji Biljarde na Cetinju (1951), → Palate Bujović u Perastu i Kuće Iva Andrića u Herceg Novom (1963). Đokić je među prvim arhitektama moderne u Crnoj Gori, kada se u poslijeratnoj obnovi nije mnogo vodilo računa o estetici. Zahvaljujući talentu i ličnoj kulturi, koja je u tom vremenu integrisala sve vizuelne umjetnosti, ostavio je značajna djela. U Beogradu i Zemunu projektovao je mnoge građanske vile. Bavio se i slikarstvom. Radio je u duhu impresionizma mediteranske ambijente Boke i Primorja u toplom slikarskom koloritu i učestvovao na izložbama.