Radoslav Vojislavljević (početak XII vijeka – oko 1150), dukljanski knez. Ovaj dukljanski vladar, poslije očevog odlaska u manastir, otišao je na poklonjenje caru Manojlu Komninu (1143–1180), koji ga je milostivo primio i kao sizeren dao mu, pripovijeda ljetopisac – „u vladanje cijelu zemlju da upravlja njom onako kako je držao njegov otac”. Po povratku, počeo je da vlada zajedno sa braćom, a „zatim su se pokrenuli neki zli ljudi”, stari neprijatelji koji su pobunama protiv Radoslava „doveli Desu, sina Uroša, kome su predali Zetu i Travuniju”, zaključuje svoj spis ljetopisac i konstatuje da je ovom vladaru Duklje (Zete) i njegovoj braći „ostala primorska oblast sve do → Skadra i grad → Kotor.” Na osnovu posljednje rečenice ljetopisca, koji kaže da „oni nijesu prestajali neprekidno da se bore i vode bitke protiv Uroševog sina (Dese) i ostalih neprijatelja kako bi ponovo stekli zemlju koja se pobunila protiv njih”, prepoznaje se uticaj potomaka kralja → Bodina Vojislavljevića u borbi za vlast. Prema načinu preuzimanja vlasti s blagoslovom cara, Radoslav u tako prihvaćenom senioratu nije ni imao titulu kralja, već kneza, što zapravo znači da je Duklja dovedena na stepen političke zavisnosti. Politička previranja u zemlji od početka vladavine kneza Radoslava bila su u znaku žestokog razračunavanja provizantijske i narodne stranke u zemlji i van nje. Duklja tako politički živi od kralja Bodina, postajući moneta za potkusurivanje vizantijskih i raških (srpskih) interesa. Odlaskom kralja → Đorđa Vojislavljevića u zatočeništvo u Carigrad smrklo se dukljanskoj samostalnosti, iako je, zahvaljujući kraljevskom dostojanstvu koje je koristio → Gradihna Vojislavljević, a Vizantija tolerisala, ona još postojala. Sa Radoslavom, međutim, Duklja je na stepenu kneževine bila na putu gubljenja samostalnosti i neminovne propasti. Pretpostavlja se da je umro između 1151. i 1152. godine.