Gazirano vino, vino koje sadrži ugljen-dioksid, dodat pomoću specijalnih uređaja, za razliku od prirodnog pjenušavog vina, koje sadrži ugljen-dioksid stvoren naknadnom fermentacijom. Za proizvodnju gaziranih vina najčešće se upotrebljavaju bijela i → roze vina sa 11% vol. alkohola, oko 7 g/l ukupnih kiselina i 15−35 g/l šećera. Poslije pripreme osnovnog vina, fizičke i biološke stabilizacije, vino se rashlađuje do 0°C, nakon čega se dodaje → ugljen-dioksid (CO2) u zatvorenom metalnom tanku, u posebnom saturatoru ili u flašama prilikom punjenja. U cilju bolje apsorpcije CO2, flaše odležavaju 3−6 nedjelja. Količina ukupnog CO2 znatno je manja nego u prirodnim → pjenušavim vinima. Kod gaziranih vina količina vezanog CO2 je niska, pa se po otvaranju boce slobodni i rastvoreni CO2 iz vina oslobađa brže, u obliku krupnih mjehurića. Zbog jednostavnije proizvodnje, gazirana vina su jeftinija od prirodnih pjenušavih, pa je njihova potrošnja veća. → Zakon o vinu (2016) definiše gazirana pjenušava vina i gazirana biser vina. Gazirano pjenušavo vino je proizvod koji se dobija od vina bez zaštićene oznake porijekla ili zaštićene oznake geografskog porijekla. U zatvorenoj posudi, na temperaturi od 20°C, zbog prisustva CO2, ima pritisak od najmanje 3 bara. Gazirano biser vino je proizvod koji se dobija od vina, mladog vina u fermentaciji, šire ili šire u fermentaciji, koji ima stvarni udio alkohola najmanje 7% vol. i ukupan udio alkohola najmanje 9% vol. U zatvorenoj posudi, pri temperaturi od 20°C, zbog prisutnog CO2, koji je u cijelosti ili djelimično dodat, ima pritisak 1–2,5 bara.