Okunjev, Nikolaj Ljvovič (Окунев, Николай Львович), rus. istoričar umjetnosti, univerzitetski profesor (Varšava, 5. V 1885 – Prag, 22. III 1949). Rođen u porodici ruskog vojnog diplomate, diplomirao je 1912. na Istorijsko-filološkom fakultetu Univerziteta u Sankt Peterburgu, a na poziv akademika F. I. Uspenskog, direktora Ruskog arheološkog instituta u Carigradu, 1913. postao je sekretar ove institucije i upravnik njenog muzeja i biblioteke. Od 1916. predavao je na Peterburškom univerzitetu, a od 1917. do 1919. na Novoruskom univerzitetu u Odesi. U Kraljevinu SHS emigrirao je 1920. i predavao arheologiju i istoriju umjetnosti na Seminaru za istoriju Južnih Slovena na fakultetu u Skoplju. Od 1922. do 1948. bio je profesor Karlovog univerziteta u Pragu, gdje je predavao istoriju vizantijske i umjetnosti Istočnih Slovena. Od 1929. član je Slovenskog instituta u Pragu, pri kome je osnovao Arhiv i biblioteku i pokrenuo ugledni časopis Byzantinoslavica. Biblioteka Instituta, prenijeta u Beograd uoči II svj. rata, stradala je u bombardovanju 6. IV 1941, a tada je poginula i Okunjeva kćerka Irina, istoričarka umjetnosti, i njen suprug Dimitrij Raskovski, naučni sekretar ove institucije (neoštećeni dio Biblioteke krajem 1941. vraćen je u Prag). Na osnovu opsežnih arhivskih i terenskih istraživanja u Rusiji, Turskoj, Balkanu, Maloj Aziji, Atosu, koncentrisan na stilsku i ikonografsku analizu, Okunjev je pisao o vizantijskom, ruskom i srpskom slikarstvu, arhitekturi i minijaturama. Naučni radovi posvećeni su mu freskama u Crkvi Sv. Feodora Stratilata u Novgorodu 1911, arhitekturi i slikarstvu crkava Sv. Sofije u Carigradu i u Kijevu 1915, Đurđevih stupova u Rasu 1927, Sopoćana i Sv. Đorđa u Starom Nagoričinu 1929, Lesnova, Mateiča i Sv. Sofije u Ohridu 1930, Arilja 1936, Mileševe 1938..., a građu pod nazivom Monumenta Artis Serbicae publikovao je od 1928. do 1932. Njegovim najvećim dometima smatraju se otkriće i analiza slikarstva u Crkvi Sv. Pantelejmona u Nerezima od 1924. do 1928, prvi pregled srpskog srednjovjekovnog zidnog slikarstva (Сербскiя средневековыя стенописи) iz 1923. i studija o portretima ktitora u srpskom živopisu (Byzantinoslavica II, 1930). Svi njegovi naučni radovi bili su osnov kasnijim izučavanjima medievistike, a jedan od njegovih doktoranada bio je i prof. → Svetozar Radojčić, koji je obnovio i osavremenio rad Katedre (od 1962. Odeljenja) za istoriju umetnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu. Među studijama N. L. Okunjeva ističe se ona o Manastiru Morači (Монастырь Морача в Черногории, Byzantinoslavica VIII, 1939–1946), napisana uoči II svj. rata, koja se smatra prekretnicom izučavanja ovog spomenika, koji je do tada privukao pažnju naučnika → Pavela Apolonoviča Rovinskog, E. P. Kovaljevskog, N. Dučića, a od tada školovanih istoričara umjetnosti. Okunjev je 1936. pomagao don → Niku Lukoviću u atribuciji i datovanju Bogorodičinih slika iz župne crkve na Prčanju.