Radojčić, Svetozar, srp. istoričar umjetnosti, univerzitetski profesor (Sremski Karlovci, 14. V 1909 – Beograd, 20. X 1978). Gimnaziju je završio u Ljubljani. Studirao je na filozofskim fakultetima u Zagrebu i Ljubljani, usavršavao se u Beču i Pragu, a doktorirao u Ljubljani (1934). Od 1935. kustos je Muzeja Južne Srbije u Skoplju, od 1936. honorarni nastavnik za arheologiju, a 1939. docent na FF u Skoplju. Drugi svj. rat proveo je u zarobljeništvu u Njemačkoj. Po povratku u zemlju, izabran je za docenta na FF u Beogradu (1945), vanrednog prof. (1951), a redovni prof. je od 1956. Studijski je boravio u Hilandaru, Carigradu i Italiji. Raspon njegovog naučnog interesovanja je vrlo širok. Veliki je poznavalac arheologije i antike, ali se prvenstveno posvetio vizantijskoj i srpskoj srednjovjekovnoj umjetnosti. Svojom objavljenom doktorskom tezom Portreti srpskih vladara u srednjem veku (1934) skrenuo je pažnju na sebe, jer je ovom prvom knjigom znatno obogatio vladajući ikonografski metod i time obilježio početak moderne metode i koncepcije u istraživanjima srpske umjetnosti. Uz niz značajnih studija i monografija, ističu se sinteze: Stare srpske minijature (1950); Majstori starog srpskog slikarstva (1955); Mileševa (1963); Staro srpsko slikarstvo (1966); Uzori i dela starih srpskih umetnika (1975); Odabrani članci i studije (1982) – neprevaziđena djela o istoriji srpske umjetnosti srednjeg vijeka. Ona donose razvojne tokove srpske srednjovjekovne umjetnosti s posebnim akcentom na ikonografske probleme u djelima anonimnih stvaralaca. Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda (1966), Herderove međunarodne nagrade (1967) i Sedmojulske nagrade SR Srbije (1971). Bio je redovni član SANU od 1963.