Milan Obrenović (Marašešti, Kneževina Moldavija, 1854 – Beč, 1901), knez (1868–1882) i kralj (1882–1889) Srbije. Poslije ubistva kneza → Mihaila Obrenovića akcijom ministra vojnog Milivoja Blaznavca, u Beogradskom garnizonu nametnut je za kneza. Na vlast je stupio poslije punoljetstva (1872). Do srpsko-osmanskih ratova (1876–1878) knez Milan se oslanjao na Rusiju. Poslije Sanstefanskog ugovora (→ Sanstefanski mir i Crna Gora), zbog podrške Rusije stvaranju „Velike Bugarske”, okrenuo se Austrougarskoj. Austrougarska je sa knezom Milanom sklopila Tajnu konvenciju 1881, kojom se on obavezao na odustajanje od propagande u Bosni i Hercegovini i pristao na sklapanje ugovora uz sporazum sa Austrougarskom. Knez je 22. februara 1882. proglasio Srbiju za kraljevinu, a sebe za kralja. Poslije donošenja Ustava (1888), kralj Milan je februara 1889. abdicirao u korist maloljetnog sina → Aleksandra Obrenovića i otišao u inostranstvo. Vladavina kneza i kralja Milana prepoznatljiva je po uglavnom lošim odnosima sa Crnom Gorom, osim u vrijeme zajedničkog rata protiv Osmanskog carstva (1876–1878). Negativan stav imao je i prema knjazu → Nikoli I Petroviću Njegošu lično, kao i prema njegovoj politici prema Srbiji. Smatrao ga je, najčešće s razlogom, podržavaocem proruske opozicije u Srbiji, kao i pokroviteljem jedne od suparničkih srpskih dinastija.