Petar I Karađorđević (Beograd, 1844 – Beograd, 1921), kralj Srbije od 1903. do 1918. i kralj Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca od 1918. do 1921. godine. Bio je peto dijete kneza → Aleksandra Karađorđevića i knjeginje Perside Nenadović. Pohađao je Vojnu akademiju Sen Sir koju je završio 1864. i višu vojnu školu (akademiju) u Mecu 1867. godine. Učestvovao je u Bosanskohercegovačkom ustanku (1875) pod imenom Petar Mrkonjić. U ljeto 1883. na → Cetinju oženio se → Zorkom Petrović Njegoš Karađorđević, najstarijom kćerkom kralja → Nikole I Petrovića Njegoša. Sa njom je imao petoro djece: (Jelenu, Milenu, Đorđa, → Aleksandra Karađorđevića i Andriju). Živjeli su na Cetinju. Knjeginja Zorka je umrla 1890, a knez Petar je napustio Crnu Goru 1894. i nastanio se u Ženevi. Za kralja Srbije izabran je 1903. godine. Bio je u Crnoj Gori prilikom svečanosti osvećenja Crkve Svetog Vasilija u Nikšiću 1900, podignute u slavu crnogorskih i hercegovačkih ratnika u ratu 1875–1878. godine. U junu 1914. prenio je kraljevska ovlašćenja na sina Aleksandra. U toku Prvog svjetskog rata povukao se sa vojskom u Grčku, gdje je živio do 1919, kada se vratio u Beograd. Proglašenjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1. decembra 1918. postao je kralj Srba, Hrvata i Slovenaca.