Balšić, Stefan Maramonte (kraj XIV vijeka – oko sredine XV vijeka), sin → Konstantina Balšića i Jelene Topije. Zbog porodičnih veza sa baronom Maramonteom, kod koga je proveo jedan dio svog života, Dubrovčani i Mlečani su ga prozvali Stefan Maramonte (Stefanus de Maramonte). Od marta 1419. dijelio je vlast sa rođakom → Balšom III Balšićem, koji je tada započeo Drugi skadarski rat sa Mlečanima. Zauzeti ratovanjem u Italiji i Dalmaciji, Mlečani su nastojali da preko skadarskog kneza podmite Maramontea i obećaju mu sve teritorije Balše III, samo da ubije svoga rođaka. Koristeći veze na jugu Italije, preko muža napuljske kraljice Jovanke II, Jovana Burbonskog, posredovao je maja 1420. u sklapanju mira između Balše III i Mlečana. Poslije smrti Balše III odlazi na Krf kod tetke → Ruđine Balšić, a potom u Južnu Italiju. Nakon što je u Južnoj Italiji proveo nekoliko godina, ljeta 1426. došao je iznenada iz Apulije u Zetu, ali zbog prisustva despota Đurađa Brankovića u Primorju, njegov dolazak nije imao većeg efekta. Nakon što je dobio pomoć od sultana i sklopio savez sa Kojom Zakarijom i Tanušom Dukađinijem, krajem 1429. je sa osmanskim i albanskim saveznicima zauzeo mletačke teritorije oko → Skadra i → Ulcinja i posjeo područje Drivasta. Mlečani su početkom 1430. ucijenili Stefanovu glavu, a potom su, koristeći se osmanskim prodorom u Albaniju, uspjeli da pridobiju na svoju stranu njegovog najvažnijeg saveznika Tanuša Malog Dukađina. Ostavši bez saveznika, Stefan je bio primoran da decembra 1430. stupi u mletačku službu. Jedno vrijeme boravio je na dvoru sinovca → Sandalja Hranića, koji se 1440. bezuspješno zalagao kod Mlečana za njega. Prilikom neuspješne intervencije aragonskog kralja kod Mlečana, u izvorima se 1444. posljednji put pominje njegovo ime.