Milunović, Mihael, slikar, vizuelni umjetnik (Beograd, 1967). Potiče iz umjetničke porodice – sin je vajara → Nikole Kolje Milunovića i vajarke → Ane Viđen, kao i unuk slikara → Mila Milunovića i slikarke → Olge Bogdanović-Milunović. Osnovne i master studije završio je na FLU u Beogradu. Specijalizirao je slikarstvo u klasi prof. V. Veličkovića na L’École Nationale Supérieure des Beaux-Arts u Parizu. Predavao je na umjetničkim akademijama u Parizu, Sent Etjenu (Francuska) i na Cetinju. Bio je kustos i organizator više izložbi, umjetnički direktor drugog Mikser festivala i dr. Njegovo djelo multimedijalne orijentacije obuhvata: slikarstvo, crtež, fotografiju, skulpturu, objekte, instalacije. Bavi se i performansom. U metafizičkoj dimenziji likovnog i psihoanalitičkog prostora Rene Magrita, izrazu pop-arta – fantastika nove figuracije, M. Milunović projektuje vlastitu viziju savremenog svijeta bez iluzija, otuđenog, introvertnog. Međutim, u njemu se ispod površine egzistencijalističke filozofije apsurda naslućuje humana dimenzija. Na slikama koristi znakovni sistem: simbole identitetske prisutnosti/odsutnosti metaforičkog značenja i kognitivne složenosti. Jarkim koloritom sa diskretnim modulacijama čiste boje definiše precizno ograničenu formu. Njegova slika Vizija prekrivala je dio glavne fasade Ringturma, zgrade centralne grupacije Vienna Insurance u Beču (2017). Radovi mu se nalaze u velikim svjetskim privatnim kolekcijama i muzejskim zbirkama: Muzeju Ludvig, Beč; Kolekcija Esterhazi, Ajzenštat (Austrija); Muzej industrije i lijepih umjetnosti, Sent Etjen; MUMOK, Beč; MSU, Beograd i dr. Bavi se i likovnom kritikom i esejistikom. Imao je više od 30 samostalnih izložbi u: Beogradu, Parizu, Nišu, Veneciji, Mančesteru, Sent Etjenu, Beču, Pragu, Ženevi, Lionu, Napulju, Marakešu (Maroko), Umagu (Hrvatska), Subotici. Grupno je izlagao u zemlji i inostranstvu: Južnoafrička Republika, Francuska, Island, Norveška, Austrija, Španija, Njemačka, Italija, Sjeverna Koreja, Poljska, Belgija, Mađarska, Švajcarska. Dobitnik je Otkupne nagrade XVIII Memorijala Nadežde Petrović, Čačak (1994) i Nagrade Fondacije „P. A. Renoir” (Francuska) za 1997.