Stanković, Vladimir, građ. inženjer (Bar, 20. V 1933 – Podgorica, 31. X 2005). Diplomirao je na Građevinskom fakultetu Univerziteta u Sarajevu (1959). Doktorirao je na Institutu za zamljotresno inženjerstvo i inženjersku seizmologiju, Skoplje (1979). Radio je u Titogradu: RZUP (1962–1970. i 1975–1990); Kombinat aluminijuma (1970–1975); „Lovćen Invest” (1991–1994); GP „Crna Gora” (1994–1997). Bavio se visokogradnjom, sanacijom urbanih cijelina, sakralnih i fortifikacionih objekata (stradalih u zemljotresu 1979) i mostogradnjom. U kategoriji visokogradnje izdvajaju se: stambene kule u Podgorici (1991–1994); stambeni soliter u Pljevljima; desetine poslovno-stambenih objekata (uvijek autor konstrukcije i saradnik sa autorom arhitekture). Konstruktivna sanacija objekata poslije zemljotresa (osamdestih godina XX v.): Stari grad Budva; Stari grad Ulcinj; Bogorodičin hram, Prčanj (→ Crkva Rođenja Blažene Djevice Marije); Kanli kula i → Manastir Savina u Herceg Novom; zvonika, tornjeva, crkava i stambenih objekata u Budvi i Kotoru. Nakon programskih ispitivanja, Stanković je postavljao principe i metode konstruktivne sanacije na navedenim objektima i desetinama drugih. Mostovi: Most na Morači, Podgorica (1979); Most na Bojani, rukavac – Ulcinj (1983); „Port Milena”; sanacija starog mosta, Rijeka Crnojevića; Most „Svrakin potok”, Podgorica (1962); most na rijeci Plašnice, put Kolašin – Ribarevina; tri vijadukta na auto-putu Berane – Rožaje (1965–1970); most na Tifranskoj klisuri, put Ribarevina – Rožaje; sanacija mosta i klizišta na putu Berane – Rožaje. Autor je i koautor desetine naučnih studija iz oblasti građevinarstva i lične prakse. Značajnjiji radovi: V. Stanković, Povredljivost na urbani celini na starim gradov i kulturno istoriski objekti i definiranje na uslovite namahuvanje na seizmickot, doktorska disertacija (1989), Fond stručne dokumentacije RZUP, Podgorica i IZIS, Skoplje; V. Stanković i dr., An applied methodology for assessment of earthquake vulnerabilitz and risk base on the earthquake od 15. april 1979. In SR Montenegro (studija); V. Stanković i dr., „Očekivanje povredljivosti seizmičkog rizika za šest primorskih opština i Opštine Cetinje”, Studija za potrebe izrade Prostornog plana Crne Gore; V. Stanković i dr., Efekti zemljotresa od 15. aprila 1979. na teritoriji SR Crne Gore, publikacija 65, IZIS Skoplje; Metodološki pristup sanaciji i ojačanju objekta na primjeru škole Maksim Gorki u Titogradu itd. Za doprinos u razvoju građevinske struke dobio je Orden rada sa srebrnim vijencem. Bio je član Jugoslovenske inženjerske akademije.