Brajović, Ljubomir Ljubo, slikar (Vraka, Skadar, 1934 – Podgorica, 5. IX 2018). Završio je → Umjetničku školu u Herceg Novom, a zatim ALU u Beogradu (1964), u klasi profesorâ Lj. Sokić i → Mila Milunovića. Bavio se uspješno konzervacijom i restauracijom. Učestvovao je u brojnim značajnim projektima adekvatnog tretiranja zaštite kulturne baštine Crne Gore, poput jedinstvenog građevinsko-restauratorskog izmještanja Manastira Piva, što je bio jedinstven poduhvat te vrste u evropskim okvirima. Radio je u JU → Muzeji i galerije Podgorice do penzionisanja. Njegov umjetnički opus razuđen je i raznovrstan. Radio je portrete, pejzaže, mrtve prirode i figuralne kompozicije. Posebnu pažnje mu je okupirala socijalna tematika. Otuđeni čovjek današnjice, prolaznost ljudskog života, bijeda, siromaštvo, ljudi sa margine društva, u fokusu su interesovanja ovog umjetnika. Mračne sociološke teme u kojima su protagonisti prosjaci, uličari, beskućnici, pijanci, težaci, nadničari u raznorodnim scenama ljudske empatije – bdjenja, sahrana, lelekanja, tužbalica, ukopa, mukotrpnog rada i sl., česti su prosedei njegovih slika (Prosjak, 1968; Na smetlištu, 1969; Kompozicija, 1983). Konzervatorsko-restauratorsko iskustvo stečeno tokom profesionalnog bavljenja fresko-slikarstvom uticali su na Brajovićev slikarski manir, pa su nerijetki primjeri posne fakture, smeđe game, kompozicionih rješenja sa više figura grupisanih u centru slike i sl. Pejzaže dominantno smješta uz riječne tokove, jezera, more. Radi vedute starih gradova, arhaizirane enterijere i sl. Na portretima pažnju usmjerava na psihološki profil likova (Starac, 1968). U suštini figurativac, Brajović gotovo karikaturalno slika čovjeka sa margine, unezvijerenog pogleda, raširenih ruku ka nebu, gestualno i psihološki potencirajući vapaj spasenja. Hromatski tonalitet uspostavlja širokim potezima, lazurnim nanosima, dok tamnijom gamom modeluje formu i oblike. U širokoj amplitudi emocionalnih stanja variraju raspoloženja i ekspresivni naboji. Njegovo cjelokupno umjetničko stvaralaštvo, posebno ono angažovano-socijalne tematike, predstavlja značajan segment savremene crnogorske likovne umjetnosti. Imao je više samostalnih izložbi, od kojih se izdvajaju one u: Titogradu (1981), Beogradu (1992), Budvi (1995), Podgorici (1991, 1995, 1998, 2007). Značajnije kolektivne izložbe: Cetinjski salon jugoslovenske likovne umjetnosti „13. novembar”, Cetinje (1971, 1985), Hercegnovski zimski likovni salon (1981). Bio je član ULUCG-a od 1970.