Ujedinjenje Crne Gore i Boke Kotorske 1813. Nakon nestanka Mletačke republike (1797), njene teritorije u Crnogorskom primorju – od Kastel Lastve do Herceg Novog – bile su najprije pod austrijskom, a od 1807. pod francuskom vlašću. Nakon što je Francuska → Napoleona I Bonaparte poražena u ratu sa Rusijom (1812), a zatim i u ratu sa savezničkom koalicijom, čiji je stožer činila Pruska (1813), dolazi do nemira u oblastima pod francuskom vlašću na Crnogorskom primorju, odnosno u Boki Kotorskoj. General Gotje, komandant francuskih snaga, koje su brojale oko 1.600 vojnika, proglasio je, avgusta 1813, opsadno stanje u ovoj oblasti. Znajući da general Gotje ne raspolaže većim vojnim snagama, mitropolit → Petar I Petrović Njegoš odlučuje da zauzme Primorje. Sa odredom od 7.000 vojnika, mitropolit Petar I i guvernadur → Vuko Radonjić su krajem septembra 1813. stupili na tlo Napoleonovih provincija. Za kratko vrijeme crnogorske snage su zauzele Budvu, Herceg Novi i sva mjesta u Boki osim Kotora (koji će zauzeti januara 1814). Poraz Napoleonove armije u bici kod Lajpciga (oktobar 1813) otklonio je mogućnost da francuske trupe povrate ove teritorije. Mitropolit tada odlučuje da Boku Kotorsku prisajedini Crnoj Gori. Odluka o ujedinjenju Crne Gore i Boke Kotorske donesena je na skupštini u Dobroti, 29. oktobra (10. novembra po novom kalendaru). Na Skupštini je učestvovalo 15 predstavnika Boke Kotorske, dok su Crnu Goru predstavljali mitropolit Petar I i guvernadur Vuko Radonjić. U odluci o ujedinjenju se kaže da se dvije susjedne pokrajine – Crna Gora i Boka Kotorska – koje su se uz božju pomoć oslobodile francuske vlasti, prožete osjećanjima patriotizma, vjere i časti, zaklinju da će zauvijek ostati ujedinjene. One izjavljuju da se stavljaju pod zaštitu triju moćnih država – Rusije, Austrije i Velike Britanije, ali ukoliko bi Crna Gora, ili Boka Kotorska, bila primorana da prihvati vlast neke od vladâ ovih država, istu vlast će priznati i ona druga oblast. Tri dana kasnije predstavnici dvije pokrajine, mitropolit Petar I Petrović Njegoš i Franjo Ljepopili, donijeli su odluku o formiranju zajedničkog Vijeća i Centralne komisije (privremene vlade), čiji je zadatak bio da donosi odluke o finansijama, sudstvu, policiji, raspodjeli funkcija i svim drugim upravnim poslovima. Na čelu Vijeća i Centralne komisije bio je crnogorski mitropolit. Centralna komisija je trebalo da izdaje uputstva organima javnog reda i svi stanovnici provincija bili su obavezni da poštuju njene odluke. Bilo je predviđeno da Centralna komisija ima predsjednika i potpredsjednika, i po devet predstavnika Crne Gore i Boke Kotorske. Formirana je i policijska služba, koja je imala dvije stotine pripadnika pod komandom šest kapetana. Vlast uspostavljena odlukama skupštine u Dobroti trajala je kratko. Maja 1814. velike sile su odlučile da se Boka Kotorska ustupi Austriji, koja je juna iste godine zaposjela ovu oblast.