Milatović, Veljko (Ozrinići, Nikšić, 1921 – Herceg Novi, 2004), političar, diplomata. Gimnaziju je završio u Nikšiću. Studirao je tehničke nauke i matematiku na Beogradskom univerzitetu. Završio je Visoku školu bezbjednosti u Moskvi (1944–1945). Bio je učesnik Trinaestojulskog ustanka. Tokom rata (→ Crna Gora u Drugom svjetskom ratu) bio je vojni i politički rukovodilac u NOV-u. Od 1945. do 1954. nalazi se na visokim dužnostima u službi bezbjednosti, partiji i medijima. U DSIP-u je 1954. imenovan za načelnika Uprave za socijalističke zemlje. Od 1957. je opunomoćeni ministar-savjetnik i otpravnik poslova Ambasade FNRJ u Poljskoj, gdje ostaje do 1961. godine. Poslije povratka iz Varšave, imenovan je za načelnika Prve uprave DSIP-a. Zatim obavlja različite partijske dužnosti, da bi 1967. bio izabran za predsjednika Skupštine SR Crne Gore (→ Skupština Crne Gore), a 1969–1974. bio je predsjednik SSRNJ. Od 1974. predsjednik je Predsjedništva SR Crne Gore (→ Predsjedništvo Crne Gore). Na ovu dužnost biran je u dva mandatna perioda (1974–1978, 1978–1982). Kao visoki partijski i državni funkcioner, imao je intenzivne kontakte sa velikim brojem inostranih političara i državnika koji su dolazili u posjetu Jugoslaviji, među kojima sa Fransoa Miteranom, Vilijem Brantom, Ulofom Palmeom, ali i sa liderima oslobodilačkih pokreta i partija (Agostinjo Neto – Angola; Samora Mašel – Mozambik; Amilkar Kabral – Gvineja Bisao; Sem Nujoma – Namibija; Jaser Arafat – PLO; Salvador Aljende – Čile). Tokom 1973, kao predsjednik SK SSRNJ, bio je u posjeti Indiji, Bangladešu, Cejlonu i Japanu, vodio je razgovore sa rukovodstvima partija, predsjednicima država ili vlada (Indirom Gandi, predsjednicom Vlade Indije i Kongresne partije Indije; Mudžiburom Rahmanom, predsjednikom Bangladeša i Avami lige; Sirimavo Bandaranaike, predsjednicom Vlade Cejlona i Partije slobode; te sa predsjednicima Socijalističke partije Japana, kao i najvećeg sindikata SOHIO). Kao predsjednik Predsjedništva SR Crne Gore, imao je značajnu ulogu u više spoljnopolitičkih aktivnosti jugoslovenske federacije, između ostalih, sa predsjednikom Titom bio je u posjeti SSSR, NR Kini, Mongoliji i NDR Koreji (1977). U ime Predsjedništva CK SKJ, bio je u posjeti zemljama Centralne i Južne Amerike – Nikaragvi, Panami, Ekvadoru, Peruu, Venecueli i Meksiku (1984). Učestvovao je u planiranju i realizaciji saradnje Crne Gore sa inostranstvom, posebno nakon zemljotresa u Crnoj Gori (1979), te u odluci da Crna Gora formira svoje ministarstvo spoljnih poslova – → Republički komitet za odnose sa inostranstvom. U ime Crne Gore bio je angažovan u formiranju i realizaciji zajedničke spoljne politike i međunarodne saradnje SFRJ. Bio je na čelu prve delegacije Crne Gore koja je boravila u zvaničnoj posjeti sovjetskim republikama Rusiji i Jermeniji. Autor je knjiga: Tokovi revolucije (1975) i Razgovori (1985). Odlikovan je Ordenom narodnog heroja i Ordenom junaka socijalističkog rada. Nosilac je Partizanske spomenice 1941.