Žigmund Luksemburški (Nirnberg, Njemačka, 1368 – Znojmo, Češka, 1437), ugarsko-hrvatski kralj (1387), njemački car (1411), češki kralj (1419), rimski car (1433). Tokom prve polovine petodecenijske vladavine (1387–1437), vlast nad hrvatskim zemljama imao je samo kraće vrijeme. Iako su se Hrvatska i Dalmacija do 1401. nalazile pod njegovom vlašću, od 1398. Bosna je deceniju bila centar otpora protiv ugarskog kralja. Vraćajući se preko Dubrovnika u Ugarsku, krajem 1396. sastao se sa → Đurađem II Stracimirovićem Balšićem, koga je postavio za kneza Korčule i Hvara i dodijelio mu titulu ,,gospodara Albanije“. Iako je imenovan za kneza ovih ostrva, Đurađ II nije imao stvarnu vlast nad njima, već samo pravo da ubira poreze i dobija godišnju platu. Preko despota → Stefana Lazarevića, Žigmundovu podršku uživao je i → Balša III Balšić, koji je pred izbijanje Drugog skadarskog rata slao svog predstavnika ugarskom kralju u Senj. Ohrabren ratom koji je 1418. kralj Žigmund pokrenuo protiv Mlečana, marta 1419. Balša III napao je mletačke posjede, ali baš kao i ugarski kralj nije uspio ozbiljnije da ugrozi pozicije Venecije na istočnom Jadranu.