Milan Obrenović (Marašešti, Kneževina Moldavija, 1854 – Beč, 1901), knez Srbije od 1868. do 1882, a kralj Srbije od 1882. do 1889. godine. Poslije smrti kneza → Mihaila Obrenovića, na Velikoj narodnoj skupštini u Topčideru 20. juna 1868. proglašen je za kneza. Pošto je bio maloljetan, vlast su umjesto njega vršili namjesnici. Vlast preuzima 1872. godine. Prilikom proslave punoljetstva bio je i zastupnik knjaza → Nikole I Petrovića Njegoša, vojvoda Petar Vukotić. Vojska je bila jedan od najznačajnijih oslonaca njegove vlasti. Važio je za ruskog štićenika sve do Berlinskog kongresa. Krajem 1873. vojvoda → Božo Dragov Petrović Njegoš sastao se sa knezom Milanom u Kragujevcu, gdje je konstatovano da žele bolje odnose između dvije zemlje. U dogovoru sa Crnom Gorom objavio je rat Osmanskom carstvu 1876. godine. Poslije Berlinskog kongresa vodio je proaustrijsku politiku. Sa Austrougarskom je sklopio Tajnu konvenciju 1881, a 1885. Srbija je ratovala protiv Bugarske. Sa Crnom Gorom poslije Berlinskog kongresa imao je loše odnose, smatrajući da knjaz Nikola djeluje protiv dinastije Obrenović. Abdicirao je u korist maloljetnog sina Aleksandra 1889. godine.
Literatura: Enciklopedija Jugoslavije, knj. 6, Zagreb, 1965; Enciklopedija leksikografskog zavoda, knj. 5, Zagreb, 1961; Istorijski leksikon Crne Gore, knj. 4, Podgorica 2006; V. Ćorović, Istorija Srba, tom 3, Beograd, 1995; M. Ekmečić, Stvaranje Jugoslavije 1790–1918, Beograd, 1989; Odnosi Srbije i Crne Gore u XIX veku 1804–1903, priredio P. Popović, Beograd, 1987; S. Jovanović, Vlada Milana Obrenovića, I–III, Beograd, 1934.
I. Tepavčević