Vino i filozofija, veza vina i filozofije koja uključuje etičke, epistemološke i estetske dimenzije uživanja u vinu. U središtu etičkog razmatranja vina je njegov opijajući učinak. Kada Alkibijad pijan dođe na Agatonovu gozbu, započinje pohvalu Sokratu, govoreći da mu sa Sokratom nikakva lukavost ne pomaže, jer ovaj može da pije koliko mu se god naspe, a da se nikad ne opije, te da je, dok je služio vojsku, mogao svakoga da natpije. Ovaj znakoviti, sasvim sigurno ne slučajni, opis Sokrata dolazi upravo od pijanog sabesjednika, koji obećava da će samo istinu govoriti, te tako Platon, u svojoj Gozbi, osim teorije o ljubavi kao sozercanju apsolutne ljepote, povezuje i ličnost Sokrata, kao neumornog ispitivača istine, s antičkom sentencom da je u vinu istina i među prvima uparuje filozofiju i vino. Aristotel je držao da pijane zločince treba kažnjavati strože nego trezvene počinioce, jer je njihov zločin dvostruk – čine ga protiv drugoga, ali i protiv sebe. S druge strane, grčka filozofija razvila je pojam umjerenosti, koji izvorno znači kontrolisano zadovoljenje nekog apetita, a ne njegovo potpuno umrtvljenje. Slično su mislili Spinoza i Lajbnic. Saglasno tome, savremeni filozof Rodžer Skruton pravi razliku između plemenitog i poročnog ispijanja vina; plemenito ispijanje je odraz ljubavi prema bližnjem, dok je poročno prijetnja za okolinu. U epistemološkom smislu, istinsko uživanje u vinu uključuje i njegovo poznavanje, te se tako iskustvo ispijanja vina prožima sa znanjem o njegovom porijeklu, što uključuje poznavanje geografije, kulture i običaja područja porijekla. Bliska veza hrišćanske misli i vina (→ Vinova loza i vino u religijama) jasna je još od biblijskog opisa Tajne večere i zahvaljujući ulozi vina u pričešću, dok je prosvjetiteljski filozof Dejvid Hjum hvalio rajnska vina i govorio da se vinu i društvu treba prepuštati kad god filozofija izazove očajanje. Slično se dâ zaključiti i iz scena Gorskog vijenca Petra II Petrovića Njegoša, u kojima je vino neophodan element pravoslavnog rituala nalaganja badnjaka na Badnje veče, nakon čega Iguman Stefan nazdravlja, govoreći da je dušu natopio kapljom „pa se stara igra povrh vina”, te tako, po riječima vladike Danila, „prečišća[š] svijet na rešeto” (→ Vino u književnosti). Imanuel Kant, njemački idealista, naročito je cijenio vina sa Kanarskih ostrva i vjerovao da umjereno uživanje u vinu ublažava čovjekov karakter i izvodi na površinu njegovu najbolju prirodu. S druge strane, „nauka o vinu”, koja se odnosi na hemijske procese, obuhvata i metode klasifikacije, sistemâ ocjenjivanja, rangiranja i reputacije s ciljem usvajanja određenog korpusa znanja, što omogućava sposobnost razlučivanja u okviru jednog epistemičkog polja, u ovom slučaju vina. Vino kao piće koje izaziva čulne nadražaje postaje predmet estetskog promišljanja. Tradicionalna estetika, fokusirana na umjetnička djela, zanemarivala je „ukuse nepca”, smatrajući ih uzrokom čisto čulnog, a ne i intelektualnog, zadovoljstva. No, imajući u vidu da, s jedne strane, proizvodnja vina nije posve prirodan proces, iako fermentacija jeste, već je proizvod i ljudske vještine, te da ukusi, mirisi i boje takođe mogu, pored čulnog, da uzrokuju i intelektualno i emocionalno zadovoljstvo, to se estetsko razmatranje vina čini sasvim opravdanim. Zato se vino i opisuje estetskim terminima kao prefinjeno, balansirano, elegantno ili pak njihovim suprotnostima. Iako su vino i filozofija dovođeni u vezu još od antičkih doba, ta je veza češće bila ornamentalna nego suštinska. Tek u savremenom dobu vino postaje tema ozbiljnijih filozofskih razmatranja. Zato se filozofija vina, kao autonomna filozofska disciplina, koja bi uključivala razvijenu estetiku, etiku, epistemologiju i ontologiju, još razvija.