Bakić, Vojin, hrv. i srp. vajar (Bjelovar, 5. VI 1915 – Zagreb, 18. XII 1992). Završio je 1939. ALU u Zagrebu, kod prof. → Ivana Meštrovića, a zatim specijalni tečaj kod prof. F. Kršinića. Studijski je boravio u Milanu, Firenci i Parizu. Sarađivao je sa grupom „EXAT 51” i pokretom „Nove tendencije”. Početkom pedesetih godina otvorio je put avangardnim tokovima jugoslovenske skulpture. Od 1945. Bakićev rad evoluira od poštovanja realističkog pristupa u definisanju forme, u skladu sa ideološkim principima socijalističkog realizma, ka redukovanim asocijativnim oblicima, koje postiže sintetičkim oblikovanjem volumena (Bik), i geometrijskim konstrukcijama. Odnos prema čistoj formi razvijaće na apstraktnim skulpturama kroz razlistane oblike i svjetlosne forme. Radi u raznim materijalima. Autor je spomeničkih skulptura u Hrvatskoj, Srbiji, Crnoj Gori, koje od šezdesetih godina XX v. realizuje apstraktnim jezikom visokog modernizma. Njegovo djelo je i Spomenik palim borcima NOB-a u Kolašinu (1951) – klasično oblikovan spomenik u znaku revolucionarnog patosa, sa figuracijom koja potencira pokret i dinamiku. Samostalno je izlagao na 12 izložbi u: Bjelovaru, Zagrebu, Štutgartu, Ljubljani i Beogradu. U MSU u Zagrebu održana je 2013/14. retrospektivna izložba „Svetlonosne forme”. Bio je učesnik na brojnim grupnim izložbama u: Hrvatskoj, DR Njemačkoj, Rusiji, Čehoslovačkoj, Poljskoj, Makedoniji, Srbiji, Sloveniji, Italiji, Egiptu, Belgiji, Holandiji, Austriji, Brazilu, SAD, Kanadi, Velikoj Britaniji i dr. Učestvovao je na Venecijanskom bijenalu (1950, 1956). Nagrade: Savezna nagrada za vajarstvo (1947, 1948, 1949); Nagrada Saveza sindikata Jugoslavije (1953); Nagrada grada Zagreba (1956, 1967): I nagrada na Bijenalu mediteranskih zemalja u Aleksandriji (1956, 1969); Nagrada za skulpturu V Zagrebačkog salona (1970); Nagrada „Vladimir Nazor” za životno djelo (1979). Bio je vanredni član JAZU (HAZU), Razred za likovnu umjetnost, od 1977, a redovni od 1979.