Radović, Andrija, inženjer, političar (Martinići, Danilovgrad, 28. I 1872 – Beograd, 1947). Kao pitomac kralja Nikole, završio je vojno-inženjerske studije u Italiji (1890–1894). Po povratku u Crnu Goru 1901/02, ženi se kćerkom vojvode Boža Petrovića, tadašnjeg predsjednika Vlade i bliskog rođaka kralja Nikole I, i započinje političku karijeru. Bio je ministar finansija (1905); predsjednik Vlade (1907); predsjednik Vlade u egzilu u Parizu (1916–1917); predsjednik Crnogorskog odbora za narodno ujedinjenje Srbije i Crne Gore. U Ženevi je pokrenuo list Ujedinjenje. Bio je član delegacije Vlade Kraljevine SHS na mirovnoj konferenciji u Parizu (1919). Kao član Demokratske stranke iz Crne Gore, bio je poslanik u Skupštini Kraljevine SHS (1920–1923, 1927). Bio je član Upravnog odbora, zatim viceguverner Narodne banke Kraljevine SHS. U domenu inženjerske struke, Radović postavlja šemu Varmanovog plana Mirkove varoši 1886. (→ Varman, Vladimir Ivanovič). Takođe, pominje se da je imao funkciju nadzornog organa na gradnji Dvorca u Nikšiću (1890), a po nekim nepouzdanim tvrdnjama njegov je projekat → Dvorca na Kruševcu u Podgorici (1891). Rukovodio je radovima na podizanju Mauzoleja na Orlovom kršu na Cetinju (1896), grobnog mjesta vladike Danila, osnivača dinastije Petrović Njegoš. Izvodio je radove na Port Mileni u Ulcinju. Primjereno tom vremenu, školujući svoje prve građevinske inženjere, Knjaževina ih je raspoređivala na procesnim poslovima u razvoju države, a Radović je više bio na visokim političkim funkcijama u Kraljevini Crnoj Gori i u kasnijoj Kraljevini SHS. Značajnija djela: A. Radović, Crna Gora, njena prošlost i budućnost (franc.), Pariz, 1918; A. Radović, R. Bošković, I. Vukotić, Pitanje Crne Gore (engl.), Pariz, 1919; A. Radović, R. Bošković, I. Vukotić, The question of Scutari (engl.), Pariz, 1919.