Oraovac, Đorđe, vajar, slikar (Niš, 3. XI 1891 – Beograd, 16. VI 1955). Studirao je na FF u Beogradu. Poslije I svj. rata pohađao je Državnu umetničku školu (1922–1925), vajarski odsjek, koju je završio 1927. Studije nastavlja u Parizu kod Antoana Burdela. Po povratku, predaje na VPŠ u Beogradu. Kao prof. istorije umjetnosti, radio je na Umjetničkoj školi na Cetinju, od njenog osnivanja 1946, i u Herceg Novom od 1948. (→ Umjetnička škola u Herceg Novom). U klasicističkom maniru, preteženo u bronzi, radio je sitnu plastiku: portrete, figurine, aktove (Akt djevojke), biste: A. Roden, A. Burdel, Stevan Todorović, Boža Nikolić, Bora Đorđević. Slikao je u stilu neoimpresionističkog i ekspresionističkog izraza (Dvorište, Cvijeće). Bavio se likovnom kritikom kao stalni saradnik Umetničkog pregleda i teorijom istorije umjetnosti u časopisu Nedeljne ilustracije (Beograd) i listu Slobodna misao (Nikšić) (izbor): „Dela umetnosti”, Slobodna misao, Nikšić, 6. I 1932. Od 1947. učestvovao je na izložbama ULUCG-a. Kolektivno je izlagao u Parizu na Salonu nezavisnih i Salonu umjetnika ratnih invalida (1928), Pragu, Bratislavi, Varšavi, Rigi, Talinu, Vilnusu, Budimpešti, Sofiji. Bio je član ULUCG-a.