Janković, Filip, slikar, likovni pedagog (Gornja Gorica, Podgorica, 28. VIII 1935). Građevinsku srednjo-tehničku školu učio je u Titogradu (1950–1952) i Beogradu (1952–1954). Završio je ALU u Beogradu 1960, u klasi prof. Lj. Sokić, M. Čelebonovića, → Mila Milunovića i Nedeljka Gvozdenovića. Diplomirao je 1964. treći stepen studija na ALU u Beogradu. Radio je kao prof. na PA u Nikšiću (1964–1969), a zatim u osnovnoj školi u Podgorici (1969–1979). Na ALU u Parizu slika u klasi prof. Sanžeja (1970–1971). Od 1986. do 1990. živi u Manhajmu (Njemačka). Studijski je boravio u Grčkoj, Holandiji, Italiji, Rusiji i Engleskoj. Slikar lirskog, intimističkog prosedea. Mrtve prirode, cvijeće, portrete i pejzaže, koji predstavljaju njegovo motivsko opredjeljenje, realizuje likovnim jezikom tradicionalnog i modernog izraza – ekspresionizmom i asocijativnom apstrakcijom. Na ranim radovima realističke predmetnosti (crteži, grafike, slike) javlja se nagovještaj ekspresivnog ritmovanja prostora i fenomen luminizma, koji će obilježiti njegovo slikarstvo šeste decenije (Sonja, 1969; Mrtva priroda sa čašom, 1969). Česta putovanja ostavila su traga u njegovom djelu. Za vrijeme boravka u Holandiji i Parizu (1971–1972), proučava stare majstore. Nakon povratka u Crnu Goru, najčešće slika cvijeće u čaši/vazi, na kojima pozadinu produbljuje sugestivnim efektima olovnorozih polusjenki (Čaša sa cvijećem, 1980), i mrtve prirode (Mrtva priroda sa lubenicom, 1974). Na njima je evidentno diskretno apstrahovanje forme, da bi, nakon boravka u Manhajmu, došlo do značajnih promjena u njegovom izrazu. Potezi su mu energičniji, ekspresivniji, čulniji, a u hromatsku skalu uvodi veće površine tamnoplave, skoro crne, ali i zvučne tonove žute, crvene, roze, plave. Svaki djelić platna je prekriven bojom ili ispunjen asocijativnim i konkretnim predmetima: mrtve prirode, cvijeće (Ispred vrata, 2000; Plava lampa, 2000; Cvijeće i suncokreti, 2005). Nekad kompoziciju obogati detaljima notiranim sa nekoliko elegantnih poteza, koji pomjeraju formu iz „plošne” dimenzije, dok nježnim, roze i plavim sjenkama, koje neprimjetno vibriraju, stvara iluziju dubine. Od 2007. na slikama snažnog gestualnog i kolorističkog ekspresionizma preovladava dramatičnija i dinamičnija nota, kojom umjetnik izražava svoje unutrašnje nemire (Plava lampa, 2007; Enterijer, 2007). Predjeli Podgorice i okoline, primorski pejaži (Rafailovići, 2007) i motivi sa Skadarskog jezera, odišu mediteranskom atmosferom, u kojoj se forme „kupaju” u svjetlošću zasićenoj atmosferi, nekad sa melanholičnim prizvukom (Morača, 1999). Samostalne izložbe: Beograd (1960 – dvije, 1964, 1974, 1987); Titograd/Podgorica (1962, 1964, 1982, 1993, 1995, 1996, 1997, 1998, 2008 – retrosp.); Nikšić (1966, 2003, 2006); Cetinje (1969); Gornja Gorica, Titograd (1974); Budva (1974, 2006); Kotor (1978, 1984, 2002, 2005); Sveti Stefan (1983); Zagreb (1983); Njujork (1984); Tivat (1984, 2007); Herceg Novi (1984, 1997, 2001, 2005, 2006); Štutgart (1988); Manhajm (1989, 1990); Špejer, Njemačka (1989); Pljevlja (2006). Grupne izložbe u zemlji i inostranstvu: Crna Gora, Srbija, Francuska, Rumunija, BiH, Hrvatska, Italija, SSSR, Danska, zemlje Sjeverne Afrike, Kipar, Austrija, Slovenija, Njemačka, SAD... Nagrade i priznanja: Nagrada lista Naš vesnik, Beograd (1954); Nagrada Univerzitetskog odbora, Beograd (1959); Nagrada oslobođenja Titograda (1965); Trinaestojulska nagrada (1970); Orden rada sa zlatnim vijencem Predsjedništva SFRJ (1986); Nagrada ULUCG-a (1991); Nagrada „Petar Lubarda” (2015). Odlukom Vlade Crne Gore, dobio je status istaknutog kulturnog stvaraoca (2010). Član je ULUCG-a od 1964.