Babović, Milivoje Miško, vajar, univerzitetski profesor (Petnjik, Ivangrad, sada Berane, 4. II 1953). Diplomirao je na FLU u Beogradu, u klasi prof. N. Jankovića (1979). Na istom fakultetu završio je postdiplomske studije 1983, pod mentorstvom prof. V. Stojića. Pripadao je crnogorskoj neformalnoj grupi „Generacija 9” (→ Likovne grupe). Bio je redovni prof. na → Fakultetu likovnih umjetnosti Univerziteta Crne Gore na Cetinju, na kojem je bio dekan 1994–1996. Njegov multimedijalni opus može se definisati odrednicom tragovi, koje umjetnik nalazi u čovjeku, prirodi, materiji – materijalu (drvo, kamen, bronza, aluminijum, mesing, čelik, staklo, terakota i dr.) i duhovnoj zaostavštini. Većinu njegovih radova karakteriše ekspresivnost, dinamika, rustičnost i unutrašnja vitalistička energija. Pored skulpture, radi crteže, slike, grafike, fotografije, objekte i instalacije. Osamdesetih godina XX v. tematski obrađuje portrete i ptice (ciklusi). U njihvoj realizaciji upotrebljava industrijski materijal – metal, kojim oblikuje formu koristeći tehnike varenja, livenja, sječenja, rezanja, spajanja. Od devedesetih godina istražuje u domenu „neikoničnih” formi. U jedinstveno tijelo skulpture povezuje raznorodne materijale: metal, drvo, kamen, staklo. Na njima inicira ritmalne odnose ravnih i krivih površina ili formira „kavezne” metalne konstrukcije, koje zatvaraju kamene ulomke, najčešće postavljene na drvenu podlogu. Neikoničnim skulpturama pripadaju i reljefi u terakoti, na kojima utiskuje pronađene predmete (mreže, žice, eksere...). Prateći tajne vremenskih civilizacijskih kôdova – tragova, njihove korijene nalazi u temeljnim vrijednostima crnogorskog kulturnog nasljeđa („I bi slovo”, izložba, NMCG, 2019). On polazi od magije slova kao reljefnog ili trodimenzionalnog oblika, kojim poštuje kodifikovane znakovne forme inicijalnih ćiriličkih slova. Preuzima ih iz Oktoiha, prve štampane knjige na Balkanu, otisnute u cetinjskoj štampariji Crnojevića (1494) i Posnog trioda štampara Božidara Vukovića Podgoričanina (1561). Njihovu duhovnu monumentalnost metaforički izražava dimenzijama slova spomeničke vrijednosti. Posebnu cjelinu u njegovom stvaralaštvu predstavljaju crteži i slike sa motivima leptira i ptica, na kojima su prisutni recidivi enformela – zgusnutost slikarskih materijala i strukturalna slojevitost. U domenu fotografije, inspiraciju nalazi u industrijskom otpadu i predmetima svakodnevne upotrebe, otkrivajući u njima ritmičnost preciznih, industrijsko-mehaničkih „bridova”, ali i stanja nastala ljudskim destrukcijama koja se javljaju na zgužvanim, zarđalim, iskidanim, perforiranim i recikliranim objektima. Samostalne izložbe: Ivangrad/Berane (1983, 1994); Beograd (1983,1992); Titograd/Podgorica (1984, 1989, 1992, 1994, 2005, 2007, 2010, 2013, 2018); Budva (1991, 2002); Herceg Novi (1993); Kragujevac (2009); Kikinda (2016); Cetinje (2019). Od 1980. izlagao je na više od 130 kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je 13 nagrada za skulpturu: Nagrada iz Fonda „Sreten Stojanović”, Beograd (1979); Nagrada „Pivo Karamatijević”, Pljevlja (1983); Nagrada „Risto Stijović”, ULUCG, Titograd (1985); Nagrada Cetinjskog salona jugoslovenske umjetnosti „13. novembar”, Cetinje (1988); Nagrada IX Bijenala male plastike, Murska Sobota (1989); Nagrada Hercegnovskog zimskog salona (1992, 1993, 2004); Godišnja nagrada ULUCG-a, Podgorica (1993); Nagrada Decembarskog salona, Podgorica (2004, 2006); Nagrada „Drago Đurović”, Danilovgrad (2008); dvije nagrade za idejno rješenja znaka i amblema. Član je ULUCG-a od 1982.