Mijović, Pavle (Brijege, Bar, 1914 – Beograd, 1996), univerzitetski profesor, diplomata. Prije Drugog svjetskog rata (→ Crna Gora u Drugom svjetskom ratu) pripadao je revolucionarnom komunističkom pokretu. Učesnik je Trinaestojulskog ustanka 1941. godine. Polovinom 1944. raspoređen je na rad u štabu baze NOVJ-a u Italiji, a kasnije je bio urednik u Radio Beogradu, saradnik i dopisnik Borbe i Tanjuga. Poslije 1945. bio je ataše za štampu i savjetnik u Ambasadi FNRJ u SSSR, zatim savjetnik Ambasade u Švedskoj, pa pomoćnik za informacije šefa Komiteta za ljudska prava na V sjednici Generalne skupštine OUN u Parizu (1948). Potom je bio pomoćnik načelnika Odjeljenja za Jugoistočnu Evropu u SMIP-u. Završio je istoriju umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu (1955), a titulu doktora istorijskih nauka stekao je u Parizu (1958). Od 1960. do 1982. radio je u Arheološkom institutu u Beogradu kao asistent, naučni saradnik, viši naučni saradnik i naučni savjetnik za srednjovjekovnu arheologiju. Bio je redovni profesor istorije umjetnosti i prvi dekan Kulturološkog fakulteta na → Cetinju. Autor je velikog broja knjiga, među kojima se ističu: Umjetničko blago Crne Gore (1989); Pradavne i davne kulture Crne Gore (1987); Tipologija crkvenih spomenika Crne Gore (1996). Za redovnog člana CANU (→ Crnogorska akademija nauka i umjetnosti) izabran je 1993. godine. Bio je prvi predsjednik Crnogorskog PEN centra. Dobitnik je Trinaestojulske nagrade.