Bakić, Ljubomir (Zabrđe, Andrijevica, 1877 – Beograd, 1925), političar, diplomata. Završio je osnovnu školu u Andrijevici, zatim Prvu beogradsku gimnaziju 1899, te Pravni fakultet u Beogradu 1904. godine. Nakon prvih održanih izbora za Narodnu skupštinu Knjaževine Crne Gore (→ Skupština Crne Gore), izabran je za njenog poslanika (1906). Jedan je od osnivača prve političke partije u Crnoj Gori – Narodne stranke (klubaši). Bio je član Velikog suda (1908–1913), te ministar pravde Kraljevine Crne Gore (1913–1915). Od 1915. nalazio se u statusu ministra na raspoloženju, sve do penzionisanja 1919. godine. Bio je pristalica ujedinjenja Crne Gore i Srbije, odnosno stvaranja južnoslovenske države pod vlašću dinastije Karađorđević. Nakon Prvog svjetskog rata (→ Crna Gora u Prvom svjetskom ratu), bio je član Narodne radikalne stranke, pa poslanik u državnom parlamentu i njegov potpredsjednik. U Skupštini Kraljevine SHS se, posredstvom različitih interpelacija i predstavki, između ostalog, zalagao za rješavanje akutne socijalne krize u Crnoj Gori i tzv. oficirskog pitanja (izjednačavanje prava bivših crnogorskih oficira u novoj državi). Od decembra 1924. do februara 1925. bio je izvanredni poslanik Kraljevine SHS u Carigradu, ali na tu poziciju nikad nije formalno stupio.