Umberto I Savojski (Torino, Kraljevina Sardinija, 1844 – Monca, Italija, 1900), kralj Italije od 1878. do 1900. godine. Za vrijeme vladavine Umberta I uspostavljeni su zvanični diplomatski odnosi sa Crnom Gorom (1879), a šest godina ranije (1873) susreo se sa knjazom → Nikolom I Petrovićem Njegošem. Na Berlinskom kongresu Italija je imala sporednu ulogu, da bi 1882. sa Njemačkom i Austrougarskom formirala Trojni savez. Kralj Umberto I je vodio aktivnu kolonijalnu politiku. Italijanske pretenzije išle su ka području Afrike, Mediterana i Albanije, dok se Francuska smatrala glavnim protivnikom sa kojom je vođen ekonomski rat koji je Italiju doveo u finansijske probleme (1888). Ipak, ugovorima sa Francuskom (1896. i 1900) regulisane su interesne zone u Sjevernoj Africi. Rat u Etiopiji završio se italijanskim porazom (1896). Ugovorom sa Austrougarskom (1897) na Balkanu je predviđen status quo i zajednički stav da se u slučaju novog povlačenja Osmanskog carstva sa Balkana omogući formiranje nezavisne države Albanije. Posljednje godine Umbertove vladavine bilježe i sve veći porast socijalnih nemira. Nakon surovo ugušenih protesta u Milanu (maj 1898), nastalih kao izraz nezadovoljstva socijalnom i političkom situacijom u Italiji, ugled Umberta I znatno je oslabio. Ubijen je u atentatu u Monci 29. jula 1900. od strane pripadnika anarhističke organizacije. Na prijesto je došao njegov sin → Viktor Emanuel III Savojski, zet knjaza Nikole, oženjen princezom → Jelenom Savojskom.
Literatura: Enciklopedija Britanika, knj. 9, Beograd, 2009; M. Lekić, Istorija Italije. Od Kavura do Montija (1860–2011), knj. I, Podgorica, 2011.
N. Perošević