Fitogeografija, dio biogeografije, bavi se proučavanjem zakonitosti rasprostranjenja i rasprostiranja biljaka i biljnih zajednica na Zemlji. Osnovni objekti istraživanja fitogeografije su → areali pojedinačnih vrsta, rodova, familija ili viših taksona; → flore određenih geografskih područja; i ekološki i istorijski faktori, koji određuju areale pojedinačnih taksona i flore pojedinačnih oblasti. Fitogeografska disciplina koja se bavi arealima je horologija ili arealologija, florama se bave floristika i uporedna fitogeografija, a faktorima koji određuju areale i flore ekološka i istorijska fitogeografija. S obzirom na to da se obrasci raspostiranja vrsta po geografskim oblastima mogu objasniti samo kombinacijom aktuelnih ekoloških karakteristika prostora i istorijskih faktora kao što su: specifikacija, izumiranje, kretanje kontinentalnih ploča i glacijacija, proizilazi da je fitogeografija sintetička nauka koja integriše geografiju, biologiju, pedologiju, geologiju, klimatologiju, ekologiju i evoluciju. Biogeografija je relativno mlada nauka. Prva otkrića koja su doprinijela njenom razvoju počela su sredinom XVIII vijeka, tokom velikih geografskih otkrića, a njeni rodonačelnici su zoolog Count George-Louis Leclerc De Buffon, geograf Alexsander Von Humbolt i botaničar Augustin Pyramus De Candolle. Tada je otkriveno da u područjima u kojima vladuju različite klimatske prilike žive različite vrste biljaka i životinja, da su flore i faune različitih kontinenata među sobom veoma različite, i da su te razlike i specifičnosti izraženije ukoliko su kopna među sobom udaljenija i izolovanija velikim morskim prostranstvima. Posebnu florističku i faunističku specifičnost su pokazivala udaljena i izolovana ostrva, poput arhipelaga Galapagos, tako da se slobodno može reći da su biogeografske činjenice o flori i fauni do kojih je Charles Darwin došao, tokom svog čuvenog putovanja brodom Bigl, značajno doprinijele formiranju njegove teoriji o evoluciji vrsta. Danas fitogeografija, kao i biogeografija u cjelini, svoje interesovanje širi i na pitanje kako ljudi utiču na rasprostranjenje vrsta, kao i na druge manifestacije života, kao što su nestanak vrste ili smanjenje genetičke raznovrsnosti. Biogeografski principi se primjenjuju u aktivnostima na očuvanju biodiverziteta, u procjenama globalnih promjena u životnoj sredini, kao i u projektovanju širenja zaraznih bolesti, invazivnih vrsta i za podršku planiranju u poljoprivredi i šumarstvu.