Privredno-tehnološke karakteristike sorte, rodnost sorte i kvalitet grožđa. Rodnost zavisi od nasljedne osnove sorte, uslova sredine i primijenjene tehnologije. Pokazatelji rodnosti sorti su: koeficijent rodnosti okaca (potencijalni koeficijent), koeficijent rodnosti lastara (relativni koeficijent rodnosti), koeficijent plodnosti lastara (apsolutni koeficijent rodnosti), prosječna masa grozda, procenat krenulih okaca i procenat nerodnih lastara. Rodnost sorte određuje se mjerenjem količine grožđa obranog s jedinice površine. Prinos je utvrđen brojem grozdova po čokotu, masom grozdova i brojem čokota po jedinici površine. Prema prosječnim prinosima grožđa po čokotu, sorte se dijele na: sorte niskog prinosa (do 3 kg/čok.), sorte srednjeg prinosa (3–4 kg/čok.), sorte visokog prinosa (4–5 kg/čok.) i sorte vrlo visokog prinosa (više od 5 kg/čok.). Kvalitet grožđa zavisi od uzajamnog djelovanja i interakcije sorte, agroekoloških uslova, lokaliteta i tehnologije proizvodnje. Zavisi i od hemijskog sastava grožđa (sadržaja šećera, kiselina, mirisnih materija, ekstrakta), dok je za kvalitet grožđa stonih sorti značajna transportabilnost i pogodnost grožđa za čuvanje. Proučavanja privredno-tehnoloških karakteristika sorti u Crnoj Gori počela su 1952. u Odsjeku za vinogradarstvo → Zavoda za poljoprivredna istraživanja u Titogradu. Obuhvatila su sorte koje su se gajile u Doljanima, Zlatici, Biočima, Lekićima, Farmacima, Berima, Grblju, Komanima, Crmnici, Buljarici, Tivtu, Kamenarima, Bijeloj, Herceg Novom i Sutorini. U toku 1954. nastavljeno je proučavanje privredno-tehnoloških svojstava sorti u vinogorjima Lješanske nahije, nižim položajima Riječke nahije, kao i u Crmnici, Baru, Boki, Titogradu i Ceklinu. Proučavanja su nastavljena i 1956, uključujući i sorte u rejonu Titograda (u Zeti, Kučima, Piperima, Martinićima i Pješivcima). Nakon inventarizacije i podizanja kolekcionih sortimentskih zasada, 1956, u Zavodu, proučavanja su nastavljena u kolekcionim zasadima (→ Ampelografska kolekcija vinove loze).