Stojić, Vojin, srp. vajar, univerzitetski profesor (Vranje, 1921 – Beograd, 2001). Diplomirao je 1953. na ALU u Beogradu, u klasi prof. I. Kolarovića. Studijski je boravio u Engleskoj. Od 1954. bavio se pedagoškim radom na ALU u Beogradu: od 1972. kao vanredni, a od 1980. kao redovni prof. Bio je rektor Univerziteta umetnosti u Beogradu (1983–1985). Jedan je od predstavnika ranog poslijeratnog srpskog modernizma. Vajarska djela asocijativne apstrakcije (Ptice, 1956; Zlatna žena, 1957) dovodi do granica koje otvaraju put anikoničnoj umjetnosti (Pala ptica, 1959). Autor je brojnih spomenika i skulptura u javnom prostoru. Sa vajarom Antonom Kraljićem uradio je Spomenik palim borcima u Petrovcu, Tvrđava Lazaret (1963) – kvadratni obelisk sa formom u obliku baklje na vrhu. Bavio se i prevođenjem. Preveo je više značajnih knjiga iz oblasti teorije likovnih umjetnosti. Samostalno je izlagao u Beogradu, Novom Sadu i Vranju. Učestvovao je na brojnim saveznim izložbama, salonima, trijenalima i dr. Nagrade: Nagrada Oktobarskog salona za skulpturu (1964); I nagrada za stalnu Sedmojulsku plaketu (1964); Nagrada za skulpturu Moderne galerije „Likovni susret” u Subotici (1973).