Ristić, Predrag, srp. arhitekta (Beograd, 17. I 1931 – Beograd, 5. VIII 2019). Diplomirao je na AF Univerziteta u Beogradu (1956). Doktorirao je na Univerzitetu u Gracu, Austrija (1980). Po prirodi buntovnik, zaposlenje nije ostvario u državnoj službi. Imao je status slobodnog umjetnika. Od 1977. bio je gostujući profesor univerzitetâ u Gracu i Beču, od 1999. na Nacionalnoj školi arhitekture u Parizu (L’École Nationale Supérieure d’Architecture de Paris-La Villette). Na Akademiji SPC za umjetnost i konzervaciju bio je profesor od njenog osnivanja 1993. Ristićevo profesionalno interesovanje je od studija vezano za sakralnu arhitekturu. Ostvario je oko 150 projekata gradnje, rekonstrukcije i restauracije sakralnih objekata u Srbiji, regionu i inostranstvu (SAD, Kanada, Australija, itd.). Izvedeni projekti u Crnoj Gori: Saborni hram Hristovog Vaskrsenja u Podgorici (1989–2013); Hram Sv. Jovana Vladimira u Baru (2006–2016), koautor Svetozar Popović; Crkveni dvor u Baru; Crkva Sv. Stefana u Lipovu kod Kolašina; Crkva Sv. Georgija u Zminici kod Žabljaka (2014); Crkva svih srpskih mučenika i novomučenika u Lješanskoj nahiji; Hram Sv. Antinogena na Vučjem Dolu (2016). Ristić je projektovao na stotine tipskih objekata narodne i individualne arhitekture. Bavio se i likovnim stvaralaštvom (član umjetničke grupe „Mediala”), naučnim istraživanjem (akustika u arhitekturi), muzičkim eksperimentisanjem, a pisao je i teorijske tekstove i kritike. Svoju nauku o projektovanju pravoslavne sakralne arhitekture predstavio je u knjizi Kolač (2012). Dobitnik je više nagrada, među kojima je nagrada britanskog prijestolonasljednika princa Čarlsa za projekat Pravoslavne crkve u Birmingemu, Engleska (1989). Bio je član ULUS-a.