Vrkljan, Zvonimir, hrv. arhitekta, univerzitetski profesor (Vukovar, 26. VII 1902 – Zagreb, 8. II 1999). Diplomirao je arhitekturu na Tehničkoj visokoj školi u Zagrebu (1924). Studijski je boravio u Rimu i Firenci (1925–1926). Radna angažovanja: arhitektonski atelje I. Fišera (od 1926, a odgovorni projektant 1931–1941); AF Univerziteta u Zagrebu, redovni prof. (1941–1972). Projektovao je školske i stambene zgrade, bavio se restauracijom istorijskih zdanja. Izvedeni projekti u Crnoj Gori: katolička Crkva Presvetog srca Isusovog na Koniku u Podgorici (1967–1969), u koautorstvu sa arh. → Borisom Krstulovićem. Crkva je izgrađena u stilu brutalizma, koji se razvijao u periodu od 1954. do 1970, a čiji naziv dolazi od francuskog izraza béton brut, što znači „grub beton”. Karakteristike brutalizma su monumentalnost i purizam. Konstrukcija se izvodi natur-betonom, koji postaje jedini estetski i likovni element. Brutalizam je posebno bio popularan u socijalističkim režimima. Značaj podgoričke katoličke crkve je u tome što je predstavljala novinu ne samo u sakralnoj crnogorskoj arhitekturi, nego i u arhitekturi cijelog regiona. To je i najreprezentativnija građevina brutalizma u modernoj hrvatskoj arhitekturi, ali i najbolje ostvarenje sakralne arhitekture hrvatskih arhitekata tokom socijalističkog perioda (1945−1990). Kombinacijom geometrijskih tijela, izduženog prizmatičnog korpusa i presječene nepravilne piramide, Vrkljan i Krstulović grade neobičan konstruktivni sklop, koji predstavlja realnost za sebe, nezavisno od molitvene i obredne funkcije. Na sakralnost upućuje zvonik, odvojen od crkve, takođe građen od armiranog betona, sa urezanim krstom kroz koji prodire svjetlost. Posebnost ove crkve su njeni dodatni prostori: sportska dvorana, biblioteka i nekoliko učionica, namijenjeni mladima bez obzira na vjersku i nacionalnu pripadnost, što je dio misionarske uloge salezijanaca, katoličkog crkvenog reda koji vodi podgoričku Crkvu Presvetog srca Isusovog. Ostali izvedeni projekti: Trgovačka akademija, Zagreb (1931–1935); više stambenih zgrada naglašene funkcionalnosti u Zagrebu; restauracija samostana benediktinki u Zadru (1961–1970) itd. Vrkljan je pisao priloge o istoriji AF i njegovim profesorima, te ih sabrao u knjigu Sjećanja (1995). Autor je i udžbenika Građevne konstrukcije, I i II. Dobitnik je Nagrade za životno djelo „Vladimir Nazor” (1977). Bio je redovni član HAZU od 1988.