Vučinić-Turinski, Venija, vajarka (Kolašin, 1934). Osnovne i postdiplomske studije završila je na ALU u Beogradu. Članica je grupe vajara ,,Deset plus”. Drvo predstavlja njen primarni vajarski materijal. Inspiraciju za svoje skulpture nalazi u starim alatkama, predmetima koji pripadaju etnografskom nasljeđu balkanskih prostora. Preko njih izražava nostalgičan odnos i podsjećanje na prošla vremena, kao opomenu da će svijet našeg okruženja jednog dana nestati u lavirintima zaborava. Njihovo oživljavanje kroz umjetnička djela ima humanu notu – vraćanje intimnim korijenima, nasuprut hladnoj tehnoliziranoj stvarnosti. Pitanje identiteta javlja se već na prvoj samostalnoj izložbi (Beograd, 1965). Njene skulpture predstavljaju estetizovana artefakta, vajarska djela, skulpture-predmete. Ona simulira njihovu utilitarnost manuelnim pomjeranjem djelova, okretanjima, zavrtanjima..., koji pripadaju kreativnim promišljanjima umjetnice, a ne njihovoj funkcionalnoj primjeni. Kao crne, tamne forme, „fetiši” mitsko-simboličkog značenja, daju prostoru u kojem su smještene energetsku auru arhetipskog i iskonskog. Samostalne izložbe: Beograd (1965, 1969, 1985, 1998, 1999); Niš (1984); Zrenjanin (2000); Kruševac (2003); Podgorica (2004). Izlagala je na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu i učestvovala na vajarskim kolonijama i simpozijumima. Nagrade i priznanja: Nagrada za skulpturu Umetničke kolonije Ečka (1965); Nagrada Galerije „Fontana”, Beograd (1966); Nagrada Umetničke kolonije u Rovinju (1975); Nagrada Bijenala male plastike, Murska Sobota, Slovenija (1977); nagradno izvođenje skulpture „Prostor 1978”, za skulpturu Korablja (1978); Nagrada „Zlatno dleto” ULUS-a (1980); Nagrada za skulpturu na Oktobarskom salonu, Beograd (1982); premija na Jesenjoj izložbi ULUS-a (2003); Nagrada ,,Milunović, Stijović, Lubarda”, ULUCG, Podgorica (2004). Članica je ULUS-a od 1963.