Tatić, Rajko, srp. arhitekta (Niš, 1. VII 1900 – Beograd, 1979). Diplomirao je arhitekturu na Tehničkom fakultetu Univerziteta u Beogradu (1927). Radio je u Tehničkoj direkciji Opštine grada Beograda (1928–1941). Predstavnik je neovizantizma i nacionalnog stila u srpskoj arhitekturi u periodu između dva svjetska rata. Tokom tridesetih godina XX v., veoma je zapažen zbog projektovanja zgrade Dječjeg prihvatilišta u Zvečanskoj ulici u Beogradu (1932–1934), kada zvanično postaje arhitekta kraljice Marije Karađorđević. Prvi objekat izveden u tom svojstvu bila je Vila „Topliš” u kraljevskom kompleksu Miločer: troetažna vila, dobro postavljena na denivelisani terasasti teren, izgrađena je rezanim blokovima kamenog masiva, u duhu mediteranske arhitekture sa baroknim detaljima preuzetim iz Boke. Na jednostavan kubus objekta, barokni balkonski balustri na jakim obrađenim kamenim konzolama, sa blagim profilacijama nad i potprozornicima, odaju rafiniranost detalja, dostojnu krunisanih stanara. Sa jednakom pažnjom projektovan je ne mnogo velik đardin sa kamenim klupama, fontanom-ribnjakom, sve u kamenom masivu, mediteranskim biljem oplemenjen. Vila je urađena po želji kraljice Marije za njenu družbenicu Rozmeri Krasvel. Poslije II svj. rata u Nikšiću je projektovao dvije stambene zgrade i objekat Narodne banke (1956.) Zaobljeni ugaoni objekti na raskrsnici u duhu moderne formirali su pamtljiv ambijent nikšićkog centra grada. Tatić je projektovao ili sarađivao na projektovanju više značajnih javnih objekata u Beogradu i širom tadašnje Kraljevine Jugoslavije. Ostali izvedeni projekti: ograda sa kapelama za Novo groblje u Beogradu (1930); Kraljevska palata na Bledu, Slovenija (1939); Ljetnja pozornica na Topčideru (1947–1949); Bolnica na Bežanijskoj kosi (1953–1955); predsjednička palata u Libanu, prva nagrada na konkursu za projekat (1954) itd.