Selmanović, Behaudin Selman, slikar, likovni pedagog (Pljevlja, 4. VII 1915 – Sarajevo, 31. I / 1. II 1972). Studirao je na Državnoj akademiji umjetnosti u Zagrebu (1937–1943), pod mentorstvom prof. K. Hegedušića, J. Kljakovića i M. Tartalje. U Sarajevu, sa grupom slikara, učestvuje u formiranju ULUBiH-a. Bavio se pedagoškim radom. Boravi 1954. u Turskoj, gdje proučava islamsku umjetnost, a od 1966. u Francuskoj, Grčkoj i Italiji. Primarno problemsko pitanje kojim se bavio u kreativnom postupku predstavlja suštinska – esencijalna vrijednost boje i oblika. Njegovo slikarstvo je harmoničan spoj francuske moderne – Sezana, Matisa, i orijentalne tradicionalne umjetnosti. Preciznom linijom i koloritom, od tamne prigušene skale tonova do intenzivnih hromatskih orkestracija (žuta, crvena, zelena, plava, narandžasta, ljubičasta), u atmosferi ispunjenoj tišinom i mirom, formira kompozicije na kojima se smjenjuju emotivna stanja od nostalgične melanholije do radosti života. Slikao je pejzaže (Pljevlja, Manastir Sv. Trojice, mediteransko podneblje, Dubrovnik), portrete (Autoportret sa jabukama), figuraciju (najčešće aktove), mrtve prirode (Plave vaze, Ponjave, Mahrame, Dunje, Veze na zelenoj ponjavi). Samostalne izložbe: Sarajevo (1966, 1971, posth. 1986, 2015), Tuzla (1974), Pljevlja (1987), Visoko (2016). Dobio je najveće državno priznanje BiH – Dvadesetsedmojulsku nagradu (1967). U Pljevljima je povodom stogodišnjice njegovog rođenja upriličen omaž posvećen ličnosti i djelu B. Selmanovića (2015).