Radmilović, Risto, vajar (Zadar, 3. VIII 1950). Završio je PA u Nikšiću. Upisao je ALU u Sarajevu, vajarski odsjek. Na trećoj godini studija prelazi na FLU u Beogradu, gdje je diplomirao i magistrirao u klasi prof. M. Popovića. U zvanju profesora radio je na ALU u Trebinju i PF u Bijeljini. Više puta studijski je boravio u San Galenu, Cirih (Švajcarska), gdje je usavršavao restauraciju i konzervaciju kamena i plastike. U kompleksnom djelu realističkog, asocijativnog i apstraktnog prosedea, koje tematski obuhvata ljudsku figuru, portret, konje, ptice, koristi raznorodne materijale: drvo, kamen, gips, glinu, bronzu, mesing, aluminijum, keramiku, poliester. Ono što ih povezuje je prisustvo pokreta – dinamičkog elementa u tretiranju forme i obradi materijala. Na reprezentativnim portretima poštuje klasične principe i personalitet ličnosti: Marko Miljanov, Podgorica (2001); Kralj Nikola, Bari (2005); Konjanička skulptura kralja Nikole, Podgorica (2005), dok intimni porodični portreti, autoportret i likovi njemu duhovno bliskih osoba zrače spiritualnom finoćom i snagom unutrašnjih prostora (Njegoš, Dado, Danilo Kiš, Živko Nikolić). Tretira ih kao statične forme kompaktnog korpusa u maniru klasičnog ili ekspresivnog izraza. U realizaciji imaginarnih ličnosti, koje imaju sociološko-antroploško određenje, pokazuje veću slobodu izraza, koju iskazuje blagim kubističkim fasetiranjem lica (Glava ratnika, 1999) ili fasetama razloženim u oštrice – šiljke, kojima snažno atakuje na prostor, potencirajući kinetičke strukture (Glava ratnika, 1996). Vajarska djela sa temom ptice (izložba „Dodir ptice”) radi u raznim materijalima kao otvorene – zatvorene oblike, kojima skulpturu oslobađa od statičnosti. One se kao nemirne, razigrane forme ocrtavaju u prostoru, ili su kao apstraktna artefakta simboličkog i znakovnog višeznačja svedene na konzistentnost punog i praznog – mase i šupljine. Pored slobodne skulpture, radi reljefe i crteže. Bavi se i restauracijom spomenika kulture (Moskva). Samostalno je izlagao na devet izložbi u: Beogradu, Podgorici, Svetom Stefanu, Trebinju, Pljevljima, Bijelom Polju, Kolašinu. Učestvovao je na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu: Hrvatska, Srbija, Slovenija, Rumunija, Rusija, Egipat, Grčka i dr. Nagrade: Nagrada ALU za skulpturu, Sarajevo (1978); Nagrada „Kosančićev venac”, Beograd (1979); Nagrada Jugoslovenskog bijenala male plastike, Murska Sobota, Slovenija (1983); nagrada na izložbi „Umjetnici svome gradu”, Podgorica (1988); Nagrada Jugoslovenskog salona likovne umjetnosti „13. novembar”, Cetinje (1989); Nagrada „Milunović, Stijović, Lubarda”, ULUCG (1991); Nagrada za najbolju samostalnu izložbu, ULUCG (1997), kao i brojne nagrade na konkursima za spomeničku skulpturu i prostorna, urbana rješenja. Status slobodnog umjetnika dobio je 1985. Član je ULUCG-a od 1982, a u jednom mandatu bio je i predsjednik Udruženja.