Milutinović, Dragutin, srp. građ. inženjer, arhitekta i pedagog (Beograd, 29. XI 1840 – Pančevo, 16. XII 1900). Sin Sime Milutinovića Sarajlije, pjesnika i učitelja Petra II Petrovića Njegoša. Diplomirao je građevinu i arhitekturu u Berlinu, Minhenu i Karlsrueu. Radio je u Ministarstvu građevina Kraljevine Srbije (1867–1882) i kao nastavnik u Velikoj školi u Beogradu (1882–1900). Istraživao je i tehnički snimao srpske srednjovjekovne spomenike sa Mihailom Valtrovićem. Razmišljanja knjaza Danila o izmještanju Prijestonice sa Cetinja nastavio je knjaz Nikola I, angažujući Milutinovića za izradu prvog urbanističkog rješenja na Ćeranića glavici – plana za Novu varoš Danilovgrada (1870). U vrlo detaljnom planu, na ukrštanju četiri pravca trgovačkih puteva, i Zetom kao plovnom rijekom do Skadarskog jezera, Milutinović planira grad sa 15.000 stanovnika, sa preciznim privredno-industrijskim razvojem, projektuje nekoliko javnih zgrada u Danilovgradu: Novi dvor, Senat, školu i dr. u skicama i četiri privatne kuće. Realizovao je drveni most na Zeti. Uradio je crteže za Saborni hram na Cetinju, planove enterijera za školu na Rijeci Crnojevića i Ceklinu. Radio je na programu za izgradnju Đevojačkog instituta, skice-crteže porušenog manastira na Ćipuru i Manastira Ostrog. Zanimljivi su njegovi opisi Cetinja, → Hotela „Lokande”, kao i objekata u mnogim mjestima kojima je prolazio. U Crnoj Gori je bio od 2. X 1869. do 14. VIII 1870. Ostali projekti: beogradska željeznička stanica (1884); projekti nekoliko tipova malih crkava na presijecanju nove pruge Beograd – Aleksinac; više privatnih zgrada u Srbiji itd. Značajnija djela: Industrija i njeni činioci u Srbiji, Novi Sad (1877); Valtrović i Milutinović, Nauka o građi, udžbenik (1895); Dokumenta, I, II, III, Istorijski muzej Srbije, Beograd (2008). Bio je dopisni član Moskovskog arheološkog instituta (1878); član Srpskog učenog društva (1870); sekretar Umetničkog odseka SUD-a (1872–1874. i 1877–1878) i počasni član Srpske kraljevske akademije (1892).