Lainović, Cvjetko, slikar (Podgorica, 6. IV 1931 – Beograd, 24. IV 2006). Studirao je slikarstvo u Ljubljani i Zagrebu. Diplomirao je 1954. na ALU u Zagrebu. Završio je studije matematike 1967. na PA u Nikšiću. Nakon završene Akademije, u domenu poetskog realizma i intimizma, kasnije ekspresionizma, realizovao je djelo u kojem se nalaze nagovještaji njegovog kasnijeg slikarstva: naglašen linearizam, skladne kompozicijske strukture i svedena koloristička skala tonova. Šezdesetih godina XX v. dolazi do prelomnog trenutka u njegovom slikarstvu, koji definiše sažetim, minimalističkim jezikom forme, blisko haiku poeziji: „jedna slika, jedan potez, jedna boja”, ali i pravilom makoto – „iskrenost, istinitost, čistota doživljaja” (Gledaoci, 1966; Braća; Jahač). Diskretnim mrljama crvene, žute, plave, na monohromnu pozadinu, u kojoj postepeno preovladava bijela psihološka boja tišine, kosmičke sveobuhvatnosti, ništavila i duhovne nedokučivosti, unosi – crta elemente koji imaju sopstveni život i značenje. Linija crna, živa, melodična, vitalistička, često nedovršena, koja opisuje čovjeka, životinje, ambijent i formalne apstrahovane nedorečenosti, svedena na „infantilan” asocijativni znak, prati kretanje misli i ističe svojstva bića i predmeta kao impresiju proizašlu iz promišljene, ali i intuitivne magije umjetnika. Lainovićevo slikarstvo u cjelini otkriva unutrašnju istinu o biću i stvarima čije korijene nalazi u tišini kontemplativne filozofije istočnih naroda (najčešće sa odrednicom Bez naziva) i u hrišćanskoj religiji (Uspenje, 1981; Bogorodica, 2000; Hristos, 2001), koja umjetniku pruža emotivno i duševno utočište i predstavlja podsvjesni izvor njegovog „nadnaravnog” nadahnuća. Na njegovim slikama i crtežima naslućuju se reminiscencije na praistorijska artefakta, naivnost dječjeg izraza, kao i tragovi moderne bliski slikarskom izrazu Brasaia, l’art bruta i Dibifea. Posebnu cjelinu čine brojni portreti, nastali u jednom dahu, na kojima lucidno uspijeva da pronikne u suštinu psihofizičkog profila portretisane ličnosti (Anin portret, 1992). Bavio se i publicističkim radom (izbor): Ostatak misli, Interprint, Beograd, 1995; Misao slike, Prosveta, Beograd, 1996. Napisao je više knjiga aforizama i poslovica. Samostalne izložbe: Titograd/Podgorica (1955, 1957, 1963, 1976, 1981, 1986, 1991, 1995, 1996, 2011); Nikšić (1955); Beograd (1972, 1978, 1991, 1993, 1998, 2000, 2004, 2005, 2006, 2016); Zagreb (1973); Njujork (1975); Pariz (1976), Budva (1976, 1993, 2017); Rim (1977); Stokholm (1978, 1979); Amsterdam (1980); Brisel (1980, 1984); Linkoping, Švedska (1980); Kairo (1981); Čikago, Njujork (1984); Vašington (1985); Rijeka (1987); Herceg Novi (1988); Kotor (1989); Palermo (1990); Cetinje (1991); Firenca (1991); Sveti Stefan (1993); Valjevo, Vršac, Bela Crkva, Smederevska Palanka (1993); Aleksinac (1997); Herceg Novi (1997); Bar (1997); Raška (1998); Subotica (1999); Novi Sad (2000, 2001, 2005); Prokuplje (2000); Kopaonik (2001); Moskva (2001); Pljevlja (2001); Kolašin (2004). Kolektivno je izlagao u zemlji i inostranstvu: SAD, Slovenija, Hrvatska, Italija, Francuska, Belgija, Egipat, Liban, Njemačka, Monte Karlo, Švajcarska, Tunis, Kipar, Turska, Mađarska. Nagrade: Nagrada ALU, Zagreb (1954); Nagrada „13. novembar”, Cetinje (1965); Nagrada „19. decembar”, Titograd (1969); Trinaestojulska nagrada (1977); Jugoslovenska nagrada „Boža Ilić”, Beograd (2000); I nagrada na Međunarodnom bijenalu akta, Petrovac (2004). Bio je član ULUCG-a od 1956. i ULUS-a od 1970.