Fabris, Stanko, hrv. arhitekta (Split, 7. III 1909 – Zagreb, 30. XII 1997). Diplomirao je 1939. na Nacionalnoj školi arhitekture i dekorativnih umjetnosti u Briselu (L’École Nationale Supérieure d’Architecture et des Arts Décoratifs), u klasi prof. arh. H. van de Veldea. Radna angažovanja: uprava Primorske banovine u Splitu (1939–1942); građevinsko preduzeće Z. Franjetića u Zagrebu (od 1942), odakle odlazi u partizane; referent arhitektonskog odsjeka NOO-a u Bjelovaru (1945–1947); Projektni zavod Hrvatske (1947–1954); direktor projektnog biroa „Zagreb” (1954–1980). Zastupao je principe funkcionalizma i internacionalnog stila u savremenoj arhitekturi. Izvedeni projekti u Crnoj Gori: dva solitera u Novoj varoši u Titogradu (1962–1964) – sa 11 spratova, tada najviše zgrade u Titogradu. Prizemni aneks s poslovnim prostorima povezuje zgrade u jednu cjelinu. Fabris projektuje nebodere u modularnom sistemu, koji se dosljedno likovno očitava na fasadama, sa asocijacijom na mondrijanovsku estetiku neoplasticizma. Dva titogradska solitera replika su sedam nebodera prethodno realizovanih u Splitu na tri lokacije (1959–1965). Ostali izvedeni projekti: stambeni soliteri u Splitu, Zadru, Šibeniku, Zagrebu, Vukovaru, Nišu itd.; „Plava Laguna” u Poreču (1979); tipizirane jednorazredne škole s učiteljskim stanom. Projektovao je značajne poslovne objekte, a prvi je u Hrvatskoj projektovao savremene industrijske vinarije, kakva je „Badel” u Zagrebu (1972). O Fabrisu je pisano u stručnoj i naučnoj periodici (izbor): D. Bačić, „Prolegomena za opus arhitekta Stanka Fabrisa”, Prostor, Vol. 7 No.1 (17), Zagreb, 1999. Za svoj rad dobio je više nagrada i priznanja: Nagrada grada Zagreba (1972); Nagrada „Vladimir Nazor” za životno djelo (1981) i dr.