Đokaj, Đeljoš (Gjokaj, Gjelosh), slikar, grafičar, likovni pedagog (Milješ, Tuzi, 25. VII 1933 – Minhen, 27. IX 2016). Neposredno poslije rata, njegova porodica je, tokom kolonizacije, iz Malesije prešla u Zmajevo u Vojvodini (1946–1962). Nakon srednje škole, završio je Umetničku školu u Peći. Upisuje se, kao student druge godine, na ALU u Beogradu (1958). Diplomirao je 1963. u klasi profesorâ B. Karanovića i M. Srbinovića. Na istom fakultetu završio je 1966. specijalni tečaj za grafiku. Godine 1966. uradio je scenografiju za film Lelejska gora. Bio je prof. na Višoj pedagoškoj školi u Prištini (1964–1969). Nakon samostalne izložbe u Rimu 1969, odlučuje da se preseli u Italiju (1969–1984). Osnovao je grafičku radionicu, u kojoj su štampali poznati italijanski umjetnici: R. Gutuzo, F. Đenetilini, M. Marini i dr. Nastanjuje se 1984. u Augzburgu (Njemačka), gdje je otvorio grafički studio. Izabran je za profesora na novoosnovanom → Fakultetu likovnih umjetnosti Univerziteta Crne Gore na Cetinju (1988–1992). Stvaralačka suštastvenost Đ. Đokaja, koji je svoje djelo ugradio u albanske, crnogorske, jugoslovenske i evropske umjetničke tokove, može se sagledati na psihofizičkim paradigmama umjetnika kao individue, epskom i folklornom nasljeđu, likovno-jezičkim i estetskim vrijednostima balkanskog kulturološkog prostora: helenizma i Vizantije, hrišćanstva i islama, kao i evropske moderne i postmoderne. Njegovo likovno djelo, u kojemu se smjenjuje intimno i univerzalno, lirsko i tragično, obuhvata grafike, slike, kolaže i skulpture. Realizam, simbolizam, lirski intimizam, pseudokubizam, metafizička opsjenost, nadrealne fantazije, određuju stilske i ikonografske osebenosti njegovog djela, u kojem je tokom višedecenijskog rada pokazao aspiraciju prema eksperimentisanju, traženju i nalaženju novih izražajnih formi koje ga čine prepoznatljvim. Pored crteža koji predstavlja alfu i omegu njegovog slikarstva, iskazuje osjećaj za baršunasta sjenčenja, skandiranje svijetlih i tamnih partija, poentilističke vibracije, strogo kontrolisane plastičke površine. Na ranim grafikama formira čvrstu kompaktnu kompoziciju od ekspresivno postavljenih organskih i ornamentalnih formi simboličkog i folklorno-etnografskog nasljeđa (Bošča, 1966). Odlaskom u Italiju 1969, likovna poetika razvijala se u pravcu nadrealne fantastike – metafizike. U njegovom antropomorfnom djelu izdvajaju se portreti na kojima akcenat stavlja na glave (sa velikim širom otvorenim očima), koje predstavljaju lajtmotiv njegovog stvaralaštva. Nostalgičnim sjećanjima na rodni kraj, u kojem su priroda i čovjek jedno, on od kamena – nagrižene i raspukle forme, vegetabilnih ostataka – lišajevi i opalo lišće, formira ljudski lik, ukazujući na činjenicu da između prirode i duše postoji uska veza. Međutim, rodni kraj evocira u njemu i uspomene iz djetinjstva, na preživljene strahote za vrijeme II svj. rata. Tako na portretima nastalim u ovom periodu nemilosrdno atakuje uvrtanjem epiderma, žicama, flasterima, zavojima (Glava Hegemonia, 1975), da bi Apokaliptični ophod aveti prošlosti, kao prijetnju čovjekovoj sadašnjosti i budućnosti, projektovao na ljudske figure koje oblikuje poput mašinskih strojeva (Generalovo poprsje, 1975; Egzodus, 1976). Nakon preseljanja u Augzburg 1984, u njegovom radu dolazi do promjena. Od 1990. radi apstraktne kompozicije (Plavi obrasci, 1997). U posljednjoj fazi vraća se lirskoj poetici i figuraciji (Baca Kurti Đokaj, 2004; portreti, 1999–2000, Djevojka i ptica, 2014). Samostalne izložbe: Zaječar, Bor, Sombor, Beograd, Priština, Prizren, Novi Sad, Milano, Vičenca, Fermo, Porto S. Giorgio, San Benedetto dei Trento, Rim, Lakvila, Titograd, Budva, Njujork, Minhen, Štutgart, Zagreb, Augzburg, Mohlenberg, Esen, Pordenone, Neuburg, Rotenbah, Lago di Guarda, Ulcinj, Podgorica, Kotor, Tivat, Tirana. Učestvovao je na brojnim kolektivnim izložbama u Srbiji, Crnoj Gori, Egiptu, Sloveniji, Kosovu, Francuskoj, Španiju, Italiju, SSSR, Njemačkoj, Holandiji, BiH, Albaniji. Dobitnik je više nagrada i priznanja: Studentska nagrada za grafiku, Beograd (1962, 1963); Oktobarska nagrada grada Prištine (1965); Otkupna nagrada za grafiku na Umetničkoj koloniji, Ečka (1966); I Nagrada „Prijatelji umjetnosti Linjana” (1972); I nagrada za grafiku, Ibica (1972); Novembarska nagrada Kosova (1976); Jubilarna nagrada Galerije „Ecke”, Augzburg (1988); I nagrada za male formate, „Ecke”, Augzburg (1989); Nagrada „Herman Gotz”, grada Marktoberdorfa (1991); Nagrada za izložbu godine (2007); Orden-priznanje „Naim Frašeri”, Skadar (2011) i dr. Proglašen je 1977. slikarem godine Italije, a iste godine dobio je najveću državnu nagradu Crne Gore – Trinaestojulsku nagradu. Odlukom Vlade Crne Gore, dobio je status istaknutog kulturnog stvaraoca (2010). Bio je član ULUCG-a, EAN u Palermu, ANU Kosova, DANU.