Đinovski, maked. zografi. Potiču iz sela Galičnika u debarskom okrugu (Makedonija), iz porodice koja je tradicionalno njegovala zografsku umjetnost. Iz Makedonije su se preselili u Vranje. Tri brata: Teofil (Galičnik, 1846 – Podgorica, 1894), Vasilij (Galičnik, 1848 – Podgorica, 1924) i Aleksandar Aleksa (Galičnik, 1851 – Podgorica, 1894) došla su 1872. u Crnu Goru na poziv mitropolita Ilariona Roganovića, dok je četvrti Panajot ostao u Vranju. Trajno su se naselili u Podgorici, gdje su otvorili ikonopisačku radionicu. Obavljali su gotovo sve poslove na ukrašavanju crkava (ikonostase, ikone i druge predmete neophodne za bogomolje). Dok se u drugim krajevima sa razvijenom kulturom zografska umjetnost gasi, na našim prostorima braća Đinovski imaju ulogu nastavljača njegovanja zografske tradicije. U slikanju reprezentativnih ikonostasa i pojedinačnih ikona pokazali su da se kruto ne drže strogih i stereotipnih shvatanja ikonopisa. Prate tradiciju, ali joj ne robuju, osavremenjavaju slikarski izraz prihvatanjem elemenata u duhu klasicizma i akademskog realizma. Dolazeći iz druge sredine, školujući se i radeći u različitim kulturnim sredinama, u Crnu Goru su donijeli duh tih sredina, unoseći nova shvatanja, ali su, ipak, uspjeli da istaknu i osobenost lokalnog kulta i tradicije. Najčešće su ikone slikali na bakarnom ili pocinčanom limu, rjeđe na drvetu ili platnu. Rafinirani osjećaj za strukturu i oblikovanje drveta doprinio je da njihova rezba floralnih elemenata (palmete, akantusovo lišće) na oltarskim pregradama bude poput čipke, sa obilatim korišćenjem pozlate, stvarajući utisak raskoši i sjaja. Na nekima, naročito na Carskim dverima, stilizovanim floralnim elementima njihov rezbarski zanat dostiže zavidan nivo. Vasilije Đinovski bio je školovani umjetnik. Slikarsku školu završio je u Rusiji. Po povratku sa školovanja radio je ikonostase, obilazeći Staru Srbiju, Makedoniju, Crnu Goru, Bosnu i Primorje. Poslije smrti braće 1894. pomagao mu je sin Milivoj (Podgorica, 1883 – Podgorica, 1921), takođe školovan u Rusiji. Oprobao se i u drugim kreativnim aktivnostima, kao reditelj (Boj na Kosovu) i majstor dekora (za prvo izvođenje Balkanske carice u Podgorici). Odlikovan je Danilovim ordenom za nezavisnost Crne Gore. Zahvaljujući sačuvanoj arhivskoj građi, za nešto više od četiri decenije, iz ikonopisačke radionice braće Đinovski izašlo je 110 ikonostasa i impozantan broj ikona. Njihova značajnija djela su ikonostasi u crkvama: Roždestvo Bogorodice (Vlaška crkva), Cetinje; Sv. Nikola, Riječki grad; Sv. Velikomučenik Georgije, Gornji Ceklin; Sv. Nikola, Rvaši; Uspenje Bogorodice, Dodoši; Sv. Nikola, Boljevići; Sv. Jovan Krstitelj, Boljevići; Sv. Dimitrije, Ljubotinj; Sv. Nikola, Vignjevići (Ljubotinj); Sv. Nikola, Drušići; Sv. Nikola, Brčeli…