Mihailo Vojislavljević (kraj prve polovine XII vijeka – kraj XII vijeka), dukljanski veliki knez. Nije poznato kada je i koju teritoriju kralja (kneza) → Radoslava Vojislavljevića naslijedio posljednji legitimni dukljanski vladar, knez Mihailo, koji se u izvorima pominje kao „veliki knez” (knesius qvoqve Mihaili). Istoričar K. Jireček ga naziva „poslednjim malim dukljanskim vladaocem” (Avunculis molestatus). Istoričar J. Kovačević je mišljenja da je Mihailo „poslednji zahumski vladar”, što se ne može prihvatiti, jer je on najstariji Radoslavljev sin i po tom osnovu je nastavio da vlada ostacima Duklje. Jasno je jedino da je morao braniti posljednje ostatke države od srpskog župana Stefana Nemanje. Podatke o njemu nalazimo u molbi barskog biskupa Grgura, koji se žalio na Nemanjino osvajanje Bara. Na prigovor splitskog nadbiskupa Rajnerija, kojemu se obraćao – zašto Baru ne pruži pomoć knez Mihailo, Grgur je odgovorio da je Mihailo vodio brigu o dukljanskoj crkvi, ali je nemoćan zbog pritiska Nemanje i njegove braće. Ako su se imali čemu i nadati knez Mihailo i nadbiskup Grgur, poslije smrti cara Manojla i splitskog nadbiskupa Rajnerija iste (1180) godine, takva su nadanja potpuno prestala. Knez Mihailo se pominje i na nadgrobnom natpisu trebinjskog kneza Grde, iz kojeg se vidi da ga je priznavao za velikoga kneza zetskoga i nakon što se raški župan Desa titulisao kao vladar Duklje, Travunije i Zahumlja. Mihailo, koji se pominje kao „dukljansko-zahumski knez”, i o kome se zna jedva toliko da je obnovio vlast u Travuniji i Zahumlju, nestao je sa prvim udarima Nemanjine vojske prema Duklji i Primorju.