Taksonomija, grana biologije koja naučnim metodama istražuje oblike i raznolikost organizama, te njihove različite međusobne odnose na osnovu karakteristika koje su im svojstvene. Termin taksonomija je grčkog izvora (grč. tassein – svrstati; nomos – zakon). Taksonomija se temelji na nekoliko činjenica: (1) život na Zemlji kakvog poznajemo nastao je prije 3.5 milijarde godina; (2) zbog evolucijskih procesa (specijacija, hibridizacija, izumiranja i drugo) životni oblici su u međusobnim odnosima, koje istražujemo koristeći se (3) njihovim karakteristikama; (4) elementarnoj potrebi čovjeka da stvori hijerarhijski sistem čuvanja informacija o životu na Zemlji, koji je predvidljiv i sadrži (5) puno informacija koje je moguće podvrgnuti testiranjima naučnih i statističkih hipoteza; (6) zbog lakše komunikacije, formiranim grupama (taksonima) dajemo imena. Hijerarhijski sistem je sastavljen od jedinica – taksoni. Osnovna i jedina prirodna hijerarhijska jedinica klasifikacijskog sistema je vrsta (species), dok razlikujemo još supraspecijske (rod, porodica, red, klasa, razdio, carstvo i domena) i infraspecijske taksone (podvrsta – subspecies, varijetet, forma, ekotip i slično), koji se u rangu nalaze iznad odnosno ispod ranga vrste. Dugo je važilo da taksonomija predstavlja intepretativnu fazu u konstituisanju hijerarhijskog klasifikacijskog sistema i utvrđivanju odnosa između taksona, a → sistematika, pak, predstavlja ujedinjavanje saznanja dobijenih iz različitih nivoa istraživanja sličnosti i razlika između taksona, primjeri molekularne genetike, citogentike, anatomije, morfologije i slično, pa pored same taksonomije uključuje još istraživanja evolucije i filogenije. U posljednjih 160 godina za ovu disciplinu koristili su se još termini: sistematska biologija, biosistematika, naučna klasifikacija, biološka klasifikacija i filogenetika, čija su se značenja često preklapala, ali se u posljednje vrijeme u većini slučajeva smatraju sinonimima. Taksonomija je, kao jedna od najstarijih disciplina na području biologije, dugo vremena svoja saznanja temeljila na deskripciji, da bi od sredine XX vijeka taksonomi u svojim istraživanjima sve više upotrebljavali naučnu metodologiju, koja omogućava formulisanje naučnih i statističkih hipoteza, odnosno njihovo testiranje. Na taj su način ovu elementarnu biološku granu podigli na naučni nivo, uz korišćenje multidisciplinarnog pristupa i objedinjavanjem saznanja iz morfologije, anatomije, embriologije, palinologije (kod kormofita), biohemije, citologije i citogenetike, molekularne biologije, genetike, reproduktivne biologije i ekologije.