Rudnici uglja u Crnoj Gori, mjesta na području Pljevalja i Berana u kojima se otkopava ugalj. Ugalj je prirodna, sedimentna stijena organskog porijekla, koja se upotrebljava kao gorivo; predstavlja važan energetski resurs i najznačajniji neobnovljivi izvor energije u Crnoj Gori. Ugalj se nalazi u jezerskim sedimentima, koji čine oko 2,0% stijena na prostoru Crne Gore (više od 90% stijena nastalo je taloženjem u morskoj vodi). Najveća ležišta uglja u našoj zemlji nalaze se u neogenim sedimentima pljevaljskog i beranskog basena: mrko-lignitski ugalj prisutan je na području Pljevalja (prostor pljevaljskih basena i basena Maoče), a mrki ugalj na prostoru Berana. Ugalj se u Pljevljima eksploatiše površinskom eksploatacijom (na kopovima: Potrlica, Šumani I, Kalušići, Rabitlje, Mataruge, Otilovići, Bakrenjače, Grevo, Komini, Maoče), dok se u Beranama iskopava jamskom tehnologijom eksploatacije (rudnici/jame: Petnjik, Police, Budimlje, Zagorje). Rudnik uglja Pljevlja počeo je sa radom 1952. godine kao „Preduzeće za istraživanje i proizvodnju uglja – Pljevlja”, sa 37 zaposlenih (danas ih ima oko 1.500), dok je proizvodnja mrkog uglja na beranskom području započela 1961. godine. Naš ugalj je relativno niske toplotne moći, pa se uglavnom koristi u bližoj okolini ležišta, jer transport na veće udaljenosti nije ekonomski isplativ.