Fitoekologija, nauka koja se bavi proučavanjem odnosa biljaka i spoljašnje sredine, uključujući i proučavanje međusobnih odnosa biljaka. Može se podijeliti na dvije velike discipline: autekologiju (idioekologiju) i sinekologiju (fitocenologiju). Prva disciplina izučava odnose pojedinačnih biljnih vrsta i adaptacije na ekološke faktore, koji vladaju na njihovom staništu: intenzitet svjetlosti, temperaturu, hemijski i fizički sastav zemljišta, vodni režim. Sinekologija se bavi proučavanjem biljnih zajednica: uslova pod kojima se zajednice formiraju, njihovih adaptacija na ekološke uslove staništa, uzajamnim odnosima članova u biljnim zajednicama, kako se fitocenoze mijenjaju tokom vremena, njihovim sukcesijama. Tokom fitoekoloških istraživanja neophodno je uzimati u obzir saznanja iz brojnih botaničkih disciplina: anatomije i morfologije biljaka, fiziologije, evolucije, taksonomije. Sa druge strane, rezultati ekoloških istraživanja važni su za sve pomenute discipline, ali i za brojne primijenjene nauke: poljoprivredu, hortikulturu, veterinu, medicinu. Za objašnjavanje mnogih ekoloških pojava neophodno je osloniti se na zakonitosti drugih prirodnih nauka: fizike, hemije, geografije, geologije, matematike. Fitoekologija je usko povezana sa fitogeografijom, naučnom disciplinom, koja proučava rasprostranjenje biljnih vrsta na Zemlji. Rasprostranjenje vrsta je definisano ekološkim faktorima – vrsta može biti rasprostranjena samo na onim područijima na čiju je kombinaciju ekoloških faktora adaptirana. Danas su razvijene i multidisciplinarne oblasti u okviru fitoekologije: fiziološka ekologija biljaka, biohemijska ekologija biljaka, genetička ekologija biljaka.