Conium maculatum L. (fam. Umbelliferae), kukuta, izuzetno otrovna vrsta štitonoše, koja može da preraste 2 m. Stablo je golo, šuplje, okruglo, a u donjem dijelu sa brojnim crnim mrljama. Iznad sredine se grana. Listovi su krupni, trouglasto jajoliki i višestruko perasto dijeljeni na izduženo jajaste segmente sa testerastim ivicama. Jako su nježni i brzo klonu, kada se biljka iskorijeni. Cvjetovi su sitni, bijeli u složenim štitovima, razvijaju se tokom ljeta. Plod je jajolik i rebrast. Prirodnim arealom je vezana za Evropu, zapadnu Aziju i sjevernu Afriku, dok se u Sjevernoj i Južnoj Americi i Australiji računa za stranu vrstu. Uglavnom raste uz puteve, na njivama, zapuštenim staništima od nizijskih do brdskih predjela. U Crnoj Gori nije česta. Jedna je od najotrovnijih biljaka u našoj flori, koja između ostalog parališe centar za disanje i izaziva smrt. U antičko doba je korištena kao zvanični sudski otrov za izvršenje smrtne presude. Ispijanjem pehara sa kukutom, antički helenski filozof Sokrat je prihvatio osudu na smrt.

Lit.: Josef Rohlena, Conspectus Florae Montenegrinae, Praha, Preslia, 20–21, 1942, str. 235. Mala enciklopedija Prosveta: opšta enciklopedija, 1, A–LJ, Drugo izdanje, Beograd, Prosveta, 1968, str. 901. Jovan Tucakov, Lečenje biljem, Beograd, Rad, 1984, str. 421–423. Borivoj Vračarić, Josip Bakić, Dušan Čolić, Vojteh Lintner, Miodrag Micković, Radomir Rajšić, Dragoš Stevanović & Milenko Uvalin, Ishrana u prirodi – otrovne i štetne biljke, Beograd, Vojnoizdavački zavod, Narodna knjiga, 1990, str. 108–109. Radiša Jančić & Danilo Stojanović, Ekonomska botanika, Beograd, Zavod za udžbenike Beograd, 2008, str. 128. Slavoljub Tasić, Katarina Šavikin & Nebojša Menković, Vodič kroz svet lekovitog bilja, Beograd, Alexandria, 2009, str. 80.

D. Stešević